Nesir yazarsa ancak maksadını anlarsın.
Dini yok, imânı yok, İslâm’ı ise virân,
Vakt-i kıyamet olsa, o olur yolda kalan.
Pîr-i kâmil görmeden, ararsa Şeyh-i San’an,(*)
Kabul eylese Mevlâ, okuduğu da Kur’ân.
Kendisini şeyh sanır, oysa torbası boştur,
Yirmi beşe yetmeden, onun çağı bir hoştur.
Güya nasihat eder, yaşlı ve genç demeden,
İyiyi ve kötüyü kendi ayırt etmeden.
Sözlerine bakarsan, hem sapmış, hem sapıtır
Şeriatın ehlini o sözler utandırır.
İnansın diye buna nice câhil, akılsız,
Velilerden nakleder mesnetsiz ve iz’ansız.
Kurdu tuzaklarını her bir geçite pîrsiz,
Dili yalan ve hile, yaptığı şey izinsiz.
Şeytandan daha üstün, ne yüzsüz hilebâzdır,
Mahşerde yüzü kara, siyahlık buna azdır.
Onların yüzlerini sakın orda görmeyin,
O gibi lanetliye selâm bile vermeyin.
Hâl diliyle ben nice görülmezi söyledim,
Hakikatli söz ile, câhili redd eyledim.
Gelen ecellerimiz, câna sadaka olsa,
İnci-cevher sözlerden, dinlese nasip alsa.
İnci, cevher sözünü bütün cihâna saçsa,
Okuyup anlayarak, Hak kelâmını açsa. 33