podmaluj ją, dodaj wątki, co będą do niej pasowały, albo jakieś
konteksty, dużo kontekstów, by myśleli, że się na tym znasz. I tak
trzymają się jakiegoś wątku latami, takie osoby, i piszą o tym
samym i tylko o tym, zmieniwszy może personalia postaci, adres
akcji i wątki poboczne, i tak napędzają w sobie jakąś spiralę
nienawiści i niechęci, bo będąc weń, dość łatwo jest tworzyć.
Takiemu autorowi drżą ręce, jak siada do pisania, a spotkawszy
swą inspirację, mówi sobie w myślach: „Oto pisarz spotyka swą
muzę!”, choć to tak bardzo nie pasuje do nienawiści.
Tworzenie z nienawiści jest zgoła łatwiejsze od tworzenia z
miłości, wszak człowiekowi łatwiej przychodzi karanie i ocenianie
innych, w miejsce nagradzania. Czasem chyba jednak warto
zmienić priorytety, aby literatura poszła do przodu, aby nastąpił
rozwój wyrywający ją z monotonii... tym bardziej, gdy do
największej swej inspiracji, mimo sentymentu, wyraża się już
tylko obojętność, z której to tworzyć nie można.
Bohaterowie literaccy wraz ze swym pierwowzorem,
opuszczają scenę.
A pisanie z miłości jest wychodzeniem ze strefy komfortu,
albowiem wówczas konieczne jest, również jak w przypadku
pisania z nienawiści, dostrzeżenie jasnych i ciemnych stron muzy
najnowszej, kiedy chce się zauważać tylko cechy dobre. Nie
istnieje dobry bohater literacki, co by zachowywał się tylko
dobrze lub tylko źle, chyba, że jest figurą symboliczną. Dobry
bohater literacki jest człowiekiem z krwi i kości. Dobry bohater
literacki to osoba wywołująca emocje, chyba, że jest elementem
tła. Za dobrym bohaterem literackim chcieć będziesz podążać,