Alma Ibi Zekollari
dhashë rëndësi, por kur nuk erdhi sot të vazhdojmë repotazhin, u
shqetësova. Këtu është?
Unë pohova me kokë dhe i bëra shenjë të më ndiqte. Kur u futëm në
dhomë, pashë Verën të ulur në krevat me sytë nga ne. Dukej shumë e
këputur në fytyrë. Por shikimi i saj nuk ishte më i humbur në humnerën e
hapësirës përreth. Tani do të flasë, mendova.
Mori gotën e ujit që i kisha vënë mbi komodinë, piu pak dhe si na bëri
me shenjë të uleshim, filloi:
- Prita gjatë para portës së tij.
- Oh, mendova, paska shkuar në shtëpinë e tij këtë herë dhe jo aty ku
punonte, siç bënte gjithmonë. - Nuk ndodhej në shtëpi. Në fillim mendova të ikja dhe të shkoja herë
tjetër. Nuk e di, diçka brenda meje më kundërshtoi. Më mirë të pres edhe
pak, mendova. Dielli kishte filluar të humbiste nxehtësinë e tij të mesditës.
Rrezet e tij, tashmë të florinjta në portokalli, copëtoheshin nëpër degët e
pemëve dhe krijonin një pamje magjike dritë-hijesh poshtë në tokë. Më
mikluan, më mbajtën të gozhduar aty.
Atë çast hodhi sytë nga dritarja. Grila ishte akoma e mbyllur. Ajo
rrezja e pluhurt që pak më parë ledhatonte fytyrën e saj, tani nuk futej më
nëpër të çarën e grilës, kishte ndryshuar drejtim. E kuptova që deshi ta
hapja. U ngrita ngadalë dhe e hapa. Drita që u fut në dhomë na vrau sytë.
Dielli ishte ngjitur lart në kupolën e qiellit dhe ishte i nxehtë. Tashmë
llamba, që pak më parë ndriçonte dhomë, u zvogëlua dhe e humbi
shkëlqimin. „„Thua mendimet e saj janë kthjelluar? Apo, për të mos na
thënë ç‟i kishte ndodhur, na përshkruante të tjera gjëra?‟‟ - pyesja veten
ato çaste, por zëri paksa i ngjirur i Verës, m‟i ndërpreu mendimet.