geschiedenis van de bescheiden kick is het fascinerend te bedenken dat die
gevoelens niet alleen natuurlijk zijn, maar eigenlijk natuurlijker dan het kom-op
en het schiet-op van streberige, materialistische kapitalisten.
Er valt nog veel meer positiefs te zeggen over de bescheiden kick. Het is
eenvoudig te begrijpen en gemakkelijk uit te proberen. Het is bijna volledig in te
passen in de manier waarop we toch al leven. Je werkt gewoon iets minder dan
je nu doet.
Ook andere critici hebben over dit idee geschreven. Ze verwezen ernaar met
termen als ‘genoegisme’, ‘satisficing’ en ‘drempelverdieners’. Toch is er geen
overtuigend kwantitatief bewijs dat de bescheiden kick in opkomst is. Niets wijst
op een omslagpunt waaruit je zou kunnen opmaken dat die bescheiden kick de
sprong zal maken over de curve van de pioniersfase, van risico nemende, vrij
denkende, innovatieve mensen als Dave en Jen naar die grotere massa’s die
risico’s liever mijden, liever eerst afwachten en pas iets proberen als ze erover
hebben gehoord van mensen die ze goed kennen.^3
Dat brengt nog een ander probleem aan het licht voor de bescheiden kick: er
is maar een klein beetje aan indirect bewijs, wat suggereert dat een bescheiden
kick van nature geen erg zichtbare vernieuwing is. Door er openlijk over te
praten en door de leefstijl van rustig-aan-doen een nieuwe naam te geven, heeft
Dave iets gedaan om dat probleem op te lossen. Hij heeft ongetwijfeld een snaar
geraakt. Maar er is een groot verschil tussen een sociaal aanvaardbare, haalbare
alternatieve leefstijl en een leefstijl die ambitieus en dominant is.
Als je een grootschalige verschuiving naar vrijwillig eenvoudig leven
beschouwt alsof je de huidige maatschappij uit de heersende manier van leven
haalt om mensen een nieuwe weg te laten volgen, en als je minimalisme
beschouwt als het bewandelen van hetzelfde pad, maar met de remmen zó ver
ingetrapt dat je bijna stilstaat, dan is de bescheiden kick alsof je diezelfde weg
kiest, maar dan met je voet van het gaspedaal, lekker rondtoerend in de tweede
versnelling. Het is een veel prettiger levenstempo. Het is rustig en ontspannen.
Je hebt volop de tijd om naar buiten te kijken, tv te kijken, te spelen met je
kinderen. Maar wie wil er alleen maar in de tweede versnelling rondtoeren? Is
dat niet net alsof je zegt: ‘Oké, ik doe mee maar ik doe niet zo erg mijn best.’?
In de uiteindelijke analyse is dát het probleem van de bescheiden kick.
Hoewel het goed klinkt en hoewel het bijna iedereen aanspreekt, voelt het niet
ambitieus en geeft het mensen geen mogelijkheden om hun status aan te geven.
Want zeg nu zelf: ‘Kijk mij nou, ik leef in de tweede versnelling,’ klinkt niet erg