waren uit dat sprookje.
Hodges had altijd een passie gehad voor twee zaken. Een daarvan werd
gevormd door computers. ‘Clifford was een natuurtalent,’ vertelde zijn vader
Don Hodges. ‘Al sinds hij op zijn vierde zijn eerste computer kreeg, een Apple
IIe, leek hij het gewoon zomaar te snappen.’ Zijn andere passie was survival.
Een oude kamergenoot van het MIT, Kai McDonalds herinnert zich dit: ‘Als ik
thuiskwam verwachtte ik dat hij zou zitten werken aan zijn scriptie. Maar dan
was hij achter in de tuin en probeerde hij vuur te maken met niets anders dan
stokjes.’
Toen hij zijn studie had afgerond, deed Hodges wat veel andere
afgestudeerden ook doen. Hij stuurde wat cv’s op, kreeg een baan en ging aan
het werk.
‘Hallo, met Cliff Hodges,’ zei hij met zijn beste zakelijke stem.
‘Clifford?’ zei een bibberige stem aan de andere kant van de lijn.
Het was zijn vader, daar was geen twijfel over mogelijk. Maar zijn stem
klonk niet goed. Hij zei dat hij niet wilde dat Clifford zich zorgen maakte, omdat
het goed met hem ging. Maar er gebeurde wel iets geks. Hij probeerde te
schrijven maar kon de pen niet vasthouden.
Bezorgd legde Hodges uit aan zijn baas wat er aan de hand was, en hij
vertrok meteen. Uiteindelijk kwam hij nooit terug. Toen hij in het ziekenhuis
aankwam, lag zijn vader al als een sneu hoopje mens in een operatiejasje in bed.
Er ging vloeistof door buisjes zijn lijf in, en via andere buisjes ging er weer wat
uit. Er zaten plakkers waar draadjes uitkwamen op zijn borstkas.
De daarop volgende weken bracht Clifford door in het ziekenhuis. Hij zag
zijn vader geleidelijk herstellen van een herseninfarct. Toen hij van de apparaten
af ging en Don opknapte, bespraken ze wat hij hierna zou gaan doen. Don kon
niet terug naar zijn fulltimebaan als arts. Vanaf nu moest hij het rustig aan gaan
doen. Het leven was kostbaar.
Hoe meer ze erover praatten, des te meer begon Cliff te beseffen dat ze
weliswaar spraken over zijn vaders leven, maar dat hij ook nadacht over zijn
eigen leven. ‘Het zien wat er met mijn vader was gebeurd, zette me aan het
denken,’ vertelt hij nu. ‘Ik dacht: het leven is kort. Als je dat wat je nu doet niet
vreselijk leuk vindt, moet je iets anders bedenken.’
En Cliff vond wat hij deed niet leuk. ‘Mijn werk bestond uit hele dagen
vergaderen,’ vertelt hij. ‘Vergaderen met de technici, om te begrijpen waar ze
mee bezig waren. Vergaderen met de zakelijke tak, om uit te leggen wat de