gezelschap. Hij is even vriendelijk als Yogi Bear en zijn glimlach past daarbij.
Die ochtend zaten ze tegen elkaar aan in bed en dronken ze koffie, terwijl de
zon door het open raam naar binnen scheen. Hun tienjarige dochter Solen en hun
twee zoons, Anton van negen en Jude van drie, liepen in en uit. Het voelde als
zo’n zonovergoten ochtend waarop alles mogelijk lijkt, vertelt Sue nu. Ze
hadden het goed voor elkaar. Zij had een eigen textielzaak. Bertrand had een
eigen restaurant, een Franse bistro, genaamd Gastro. Hun kinderen zaten op een
particuliere school. Maar wat maakte het allemaal uit? Niet veel, besloten ze.
Dus begonnen ze zich voor te stellen hoe een alternatief leven eruit kon zien. Dat
weekeinde begonnen ze met plannen maken en sparen, en daar bleven ze mee
doorgaan, zelfs toen later bij Bertrand kanker werd vastgesteld. Toen de ziekte in
remissie was, vijf jaar nadat het idee voor het eerst in hen was opgekomen,
gingen ze hun plannen realiseren. Sue sloot haar zaak. Bertrand droeg het
uitbaten van Gastro over aan zijn managers. Ze verhuurden hun huis. Ze
verdeelden hun spullen in twee stapels: rommel en spullen die het bewaren
waard waren. De rommel gooiden ze weg. Acht van hun favoriete schilderijen
gaven ze weg aan vrienden, om aan hun muren te hangen. Een paar andere
sloegen ze op. Alles ruimden ze op, ze wilden alleen nog bewaren wat in hun
rugzak paste, zodat ze als gezin de wereld over konden reizen om te kijken wat
dat hen zou brengen. Wie zou het zeggen? Misschien zouden ze ergens anders
gaan wonen. Met een beetje mazzel zouden ze in elk geval belevingen
doormaken die het leven de moeite waard maken, zelfs dingen die gebeuren als
het niet loopt zoals ze hadden gepland – zoals die keer dat ze twee dagen vast
kwamen te zitten in een sneeuwstorm in Peru en ze niets anders droegen dan T-
shirts, korte broeken en slippers.
Tijdens die reis hadden ze besloten dat ze met de taxi naar Machu Picchu
wilden gaan. Jude was te jong om de Inca Trail te kunnen lopen. Toen ze
weggingen was het warm en zonnig, een typische tropische dag. Maar toen ze
omhooggingen, de bergen in, sloeg het weer om. Ze waren vlak bij een hoge
bergpas, en voordat ze het wisten was de lucht, de weg en alles om hen heen vol
sneeuw. De drukke weg raakte in beide richtingen verstopt. Vrachtwagens liepen
vast bij pogingen om te keren. Ze waren gestrand. De taxichauffeur haalde zijn
schouders op, draaide zich naar zijn passagiers om en zei dat er niets anders op
zat dan wachten. ‘U bent in Peru,’ zei hij. De Lenets wisten niet of hij de situatie
probeerde uit te leggen of dat hij hen wilde opbeuren. De dag ging over in de
nacht, ze bleven in de taxi wachten en verdeelden het enige wat ze bij zich
hadden om te eten: een paar Snickers. Ze kropen als pinguïns tegen elkaar aan