En dat laatste doen de mensen die ik experiëntialisten noem niet. Hun focus
ligt meer op het afwijzen van materialistische waarden van het moderne leven,
dan op het uitstijgen boven al die oude waarden. Ze zijn heel blij dat ze dingen
hebben als ze die nodig hebben, maar ze hopen niet dat ze betekenis, status of
geluk vinden in materiële zaken. De geest van experiëntialisten is dan misschien
wel gericht op nieuwe waarden, maar hun voeten staan nog altijd stevig in de
heersende cultuur. Ze hebben de maatschappij niet opgegeven en hebben die ook
niet de rug toegekeerd. In plaats daarvan maken ze er juist intensief deel van uit.
Cliff Hodges heeft zijn gouden Silicon Valley-carrière niet ingeruild voor een
bloem in zijn haar. Dat hij zijn tijd in de vrije natuur wil doorbrengen, wil niet
zeggen dat hij de maatschappij volledig wil afwijzen. Natuurlijk was het verlaten
van de technische wereld om een eigen bedrijf te beginnen niet alleen een
financiële kwestie. Hij verdient nog steeds geld en dat wil hij ook. Maar hij geeft
ook gratis les aan kinderen wier ouders het zich niet kunnen veroorloven hen
naar een goede school te sturen. ‘Ik geef één procent van mijn winst weg,’ zegt
hij. ‘Maar ik spaar ook veel. Mijn doel is een groot stuk land te kopen, zodat ik
mijn eigen wildernis heb die ik kan gebruiken en beschermen.’ Het laatste wat ik
van hem hoorde was dat hij ging trouwen en van plan is een huis te kopen.
Sue en Bertrand Lenet hebben hun reguliere leven opgegeven van lange uren
werken en wonen in een groot huis. Het was niet praktisch voor Sue om haar
textielzaak aan te houden, maar Bertrand heeft zijn restaurant nog steeds. Als ze
tijdens hun reizen ergens kwamen waar een internetverbinding was, logde hij
altijd in om te zien hoe het ging – om de voorraad te checken, de webcams te
bekijken en te spreken met de managers. Nu doet hij hetzelfde vanuit hun huis in
Bali. En in maart 2013 kwam hij terug naar Londen, bracht hij een maand met
zijn staf door en bekeek hij hoe het restaurant werd gerund.
Marianne Cantwell werkt ook nog steeds. Ze heeft haar vastomlijnde,
vastgelegde beleving van het forensen, een baan op kantoor en de ingeblikte
hoop en dromen die daarbij horen ingeruild voor een leven dat ze op haar eigen
voorwaarden leeft.
Net als de hippies en de tegencultuur daarvóór hebben Cantwell, de Lenets
en Hodges het heersende model afgewezen. Maar anders dan de hippies zijn ze
weliswaar uit de conventionele, materialistische maatschappij gestapt – maar ze
zetten wel nog altijd hun computers aan en richten zich op het runnen van
goedlopende bedrijven. Ze verdienen nog altijd geld. Misschien doen ze liever
iets dan dat ze iets verzamelen, maar ze hebben nog steeds computers,