staan, zelfs al is er nog geen systeem waarover consensus bestaat, zelfs al zijn de
methodes niet perfect: regeringen kunnen de nieuwe meetinstrumenten nu al
gebruiken om de vooruitgang van de maatschappij te verbeteren. Kuznets’
verslagen van het nationaal inkomen gaven ook geen heel nauwkeurige cijfers,
maar ze hielpen wél door de mist heen te kijken en hielpen regeringen ontdekken
waar hun inspanningen zich op moesten richten.
Zo kunnen regeringen geluksonderzoeken bijvoorbeeld gebruiken om het
algehele gevoel van welzijn te vergroten. Bob Cummins noemt wat nuttige
voorbeelden. ‘Wanneer wij nationale onderzoeken doen, kunnen we groepen
mensen onderscheiden die lager scoren op hun gelukbeleving dan zou moeten,’
zegt hij. ‘Zij hebben dan misschien een gebrek aan belangrijke middelen. Dat
kan te maken hebben met geld, of met de relaties die ze hebben. Of met hoe
veilig ze zich voelen. Wanneer we die groep eenmaal hebben geïdentificeerd,
kunnen we iets doen om te helpen. Een voorbeeld: een niet-officiële crisis onder
mensen die voor gezinsleden met een handicap zorgen. In Australië behoren zij
tot de groep die het laagst scoort op de gelukbeleving. Maar doordat we dit
weten, kunnen we hen meer middelen aanbieden zodat ze normaal kunnen
functioneren. Een ander voorbeeld: alleenstaande mannen van middelbare
leeftijd. Met hun salarissen is niets mis, maar veel van deze mannen zijn vrij
slecht in het vormen van niet-seksuele, ondersteunende relaties.’
Daarom zijn metingen van welzijn zo belangrijk. Zoals het beginnen met het
bijhouden van het nationaal inkomen regeringen heeft geholpen beter te kunnen
zorgen voor burgers in tijden van schaarste, zo kunnen deze metingen regeringen
nu helpen beter te zorgen voor hun burgers in tijden van overvloed. Gewapend
met informatie uit de geluksonderzoeken kunnen regeringen hun burgers helpen
te voorkomen dat ze ongelukkig worden en kunnen ze het algehele niveau van
welbehagen in de maatschappij verhogen. Dat heeft volgens mij – en veel
mensen met mij – veel meer met menselijke vooruitgang te maken dan
inspanningen om het bbp te verbeteren.
Sarkozy had dus gelijk. Mensen van nu zijn, in elk geval in de rijke,
ontwikkelde landen, veel meer geïnteresseerd in de kwaliteit van leven dan in de
kwantiteit van de dingen die ze hebben.
Het bijhouden van het nationaal inkomen vanaf 1934 weerspiegelde,
identificeerde en stimuleerde het tijdperk van het materialisme, en dat is ook
precies wat deze nieuwe meetinstrumenten voor welzijn zullen doen, in dit
nieuwe tijdperk van experiëntialisme. Door de wet van de onbedoelde gevolgen