het geval, maar onder de vips bevinden zich nu ook bloggers als Tavi Gevinson,
die al op twaalfjarige leeftijd een belangrijke invloed had op de modewereld.^9
Internet heeft de politiek veranderd: sta maar eens stil bij de impact van
Facebook en Twitter op Egypte, Iran en de Occupybeweging.^10
Dankzij internet is de richting van invloed en de structuur van macht
veranderd. In het oude systeem kwam de stroom van informatie en invloed van
bovenaf, maar nu stroomt dat ook in andere richtingen – van onder naar boven,
en ook zijwaarts. Voorheen hadden de weinige mensen aan de top het voor het
zeggen over de velen aan de onderkant. Je kon je het systeem voorstellen als een
piramide. Maar door de eindeloze verbindingen die je vandaag de dag via
internet kunt maken, praten veel mensen met veel andere mensen; degenen aan
de onderkant hebben meer macht en het systeem is platter. Als je het zou willen
tekenen, dan zag de structuur van macht en invloed er veel meer uit als een
pannenkoek.
Toch moet gezegd worden dat de wereld niet helemaal zo plat als een
pannenkoek is. Er zijn nog altijd pieken met invloed. De regering heeft nog altijd
meer invloed dan de meeste individuen. En de kans is groot dat de grootste
media en advertentiebedrijven ter wereld (denk aan Disney, Google, Newscorp
en WPP) nog altijd meer invloed uitoefenen op wat jij en ik denken en doen, en
zeker op wanneer en hoe wij ons geld uitgeven.
Hoe dan ook, het is op dit nieuwe kruispunt duidelijk dat de wereld niet
langer zo is als voorheen. Op dit moment is het niet langer gewoon een kwestie
van wat de zittende captains of consciousness, de regering en grote bedrijven
bepalen. Zij zijn niet langer de enigen die aan de touwtjes trekken. Ze hebben
niet langer dezelfde invloed op wat we lezen, zien, denken en willen. Meer dan
ooit tevoren kunnen wij, het volk, mee bepalen wat er straks zal gebeuren.
Eén weg die de meeste regeringen en bedrijven ons niet willen laten kiezen,
is die van het minimalisme. Waarom zouden ze ook, als hun economische en
financiële modellen zijn gebaseerd op materialisme, op onze drang om meer te
willen en te kopen? Als regeringen, industriëlen en adverteerders – die
afhankelijk zijn van materialisme – hun zin kregen, zou er geen sprake zijn van
minimalisme. Maar de minimalistische beweging en de bijbehorende machtige
subcultuur groeit, mede als gevolg van internet (vooral blogs). Regeringen en
bedrijven kunnen niets doen om dat tegen te houden. Als zij zich gingen
bemoeien met de Minimalist, Minimalist Mom, Minimalist Journey, Minimalist
Freak, The Minimalists of een van de vele honderden andere antimaterialistische