werken, zei hij. Dan zouden ze leven van zijn inkomen. Om dat goed te laten
gaan, zouden ze wat van hun spullen moeten wegdoen en naar een kleiner
appartement verhuizen.
‘Ben je helemaal gek geworden?’ riep Strobel. ‘Waar moeten mijn vader en
moeder dan in vredesnaam slapen als ze op bezoek komen? Waar laten we dan al
onze spullen?’
‘Maar je ouders slapen hier vrijwel nooit,’ begon Smith.
‘We doen het niet,’ antwoordde Strobel ferm.
Dat hoorde Smith wel. Hij probeerde het anders.
‘Wat als ik mijn rotzooi eerst wegdoe?’ bood hij aan. ‘Dan doe ik die tafel
weg waar jij zo’n hekel aan hebt.’
Dát was een suggestie waar Strobel zich wel in kon vinden. Dus deed Smith
zijn tafel weg. Toen verkocht hij zijn auto en ging hij fietsen. ‘Op dat moment
viel het kwartje bij Tammy,’ herinnert Logan zich. ‘Dat was het moment dat ze
ontdekte dat het niet verkeerd was om spullen weg te doen, dat je je daar niet
voor hoefde te schamen. En zonder al die afbetalingen voor mijn auto hadden we
veel meer te besteden. Op dat moment ging het lampje branden in haar hoofd.’
Vervolgens stelden ze een veilig, omkeerbaar plan op om te ontdekken of een
leven met minder spullen en minder ruimte bij hen paste. Ze zouden alles uit de
tweede slaapkamer halen. Dan zouden ze doen alsof ze in een kleiner
appartement woonden, eentje met één slaapkamer in plaats van twee. Als het niet
beviel, konden ze altijd terug naar het leven dat ze daarvoor leidden.
Gewapend met dit plan ontruimden ze de extra slaapkamer en deden ze
spullen weg die ze vrijwel nooit gebruikten of die gewoon veel te veel ruimte in
beslag namen – Smiths gitaren, een boekenplank die Strobels vader had gemaakt
en zelfs de televisie.
Strobel was bang dat het vreselijk moeilijk zou zijn, maar in plaats daarvan
leek het een openbaring. Na zes maanden beseften ze dat ze voor een kamer
betaalden die ze niet langer gebruikten, en dat minder bezitten niet slecht voelde:
het voelde juist beter. Ze waren minder tijd kwijt aan het verzetten en
schoonmaken van hun spullen en voelden zich ook niet schuldig omdat ze die
spullen niet gebruikten. Ze hadden meer tijd, aten gezonder, voelden zich minder
gestrest en konden beter met elkaar overweg.
Nu ze de voordelen hadden ervaren van het weggooien van spullen, maakten
ze er nog serieuzer werk van. Ze gaven spullen weg, andere dingen verkochten
ze via internet. De andere auto ging de deur uit. Strobel verkocht haar bruidsjurk.