LeVally nu. ‘Ik begon meteen te schreeuwen, zo hard als ik kon. En ik bleef
dagenlang huilen.’
Uiteindelijk stopte ze met huilen en zat ze stil in die fauteuil, terwijl ze
wanhopig probeerde in het reine te komen met al die scherven van haar leven.
En om te wennen aan het idee dat ze misschien elke dag deze enorme pijn zou
voelen. Ze was steeds dieper weggezakt in haar wanhoop, totdat ze niet verder
meer kon zinken. Op dat moment, op het diepste punt van wat het leven haar kon
bieden, toen ze uit het raam zat te staren... zag ze een sprankje hoop.
‘Plotseling drong tot me door dat niets erger kon zijn dan dát ogenblik,’
vertelt ze. ‘En toen die gedachte in me opkwam, voelde ik een heel
merkwaardig, heel vreemd gevoel van rust. Op dat moment besefte ik dat als
niemand kon helpen, ikzelf de enige was die er iets aan kon doen.’
Vanaf dat moment ging LeVally onderzoek doen, op elk moment dat ze er
voldoende energie voor had. Ze las dit, klikte op dat, maakte contact met mensen
met soortgelijke problemen en zocht aanwijzingen om haar probleem op te
lossen. ‘Ik keek om me heen of ik daar iets kon veranderen, en het eerste wat ik
zag was het eten,’ vertelt ze. ‘Als ik veranderde wat ik innam, zou dat dan ook
veranderen wat eruit kwam?’
Ze experimenteerde. Ze liet vlees weg. Ze dronk rauwe melk. Het vlees
kwam toch terug, maar alleen van de biologische markt. Ze vermeed
conserveermiddelen. Ze maakte bouillon van botten – dat helpt de maagwand
herstellen. Ze kocht kip, haantjes, grote zakken kippenpoten – die bevatten
gelatine, wat goed is voor je kraakbeen, botten en gewrichten – en maakte nog
meer bouillon.^1 Ze stopte met het eten van alles waarvan zij had bepaald dat het
geen voeding was.
‘Hoe meer ik keek naar de meeste dingen die je in een blik of een zak koopt,
hoe meer ik besefte dat die dingen bevatten waarvan bekend is dat het leidt tot
ernstige problemen,’ vertelt ze. ‘De meeste etenswaren zijn doordrenkt met
allerlei chemicaliën. Toen ik dat eenmaal had ontdekt, was het me wel duidelijk
waarom ik ziek was.’
Haar nieuwe dieet werkte. Niet perfect, maar het was een begin. De meeste
van haar symptomen namen af. Haar kracht kwam terug. Ze kreeg haar leven
terug. Ze kon weer een moeder zijn voor haar kinderen, Quinn en Nichola. Ze
genoot van elk moment, van het spelen met haar kinderen, van het koken, van
het wandelen met Harris en hun harige, witte Pyrenese berghonden. Ze putte zo
veel mogelijk plezier uit alles wat ze deed, want ze wist dat de fibromyalgie met