haar afschuwelijke pijn nooit ver weg was.
Dat zette LeVally aan het denken. Als het systeem waarvan zij had geleerd
dat ze het moest vertrouwen voedsel voortbracht dat haar vergiftigde, wat was er
dan nog meer mis mee? Dus begon ze meer te veranderen dan alleen het eten dat
zij en haar gezin aten. Ze begon elk aspect van hun leven te zuiveren. Ze zegde
het abonnement voor de kabel op. Ze gooide het plastic speelgoed van de
kinderen weg. Ze maakte korte metten met alle extra spatels, lepels, borden,
potten en pannen die een chaos veroorzaakten in de keuken. ‘Ik bleef maar
doorgaan,’ zou ze je nu vertellen. ‘Ik ging door het huis als een idioot met een
voorhamer.’
Hoe meer spullen ze weggooide, hoe beter ze zich voelde. Toen vroeg ze
zich dit af: als de moderne cultuur haar ziek had gemaakt, wat zou er dan
gebeuren als ze zich buiten die cultuur bevond? Wat als ze in een andere tijd, op
een andere plaats kon leven?
Op dat moment besefte ze dat al het andere – al die spullen die de carrière
van haar man, die $ 120.000 per jaar verdiende als IT-consultant, hun hadden
opgeleverd – ook weg moest, inclusief het huis. Haar vader suggereerde nog om
een aantal van hun bezittingen op te slaan ‘terwijl jullie alles op een rijtje zetten’,
maar voor Aimée LeVally hielden die spullen hen nu juist tegen. Harris stond
volledig achter haar.
Ze gaven Ren wat spullen, vooral familiestukken als een zilveren suikerpot,
een porseleinen melkkannetje en wat meubelen. De rest – vazen, houtsnijwerk,
hun ovale eettafel voor acht personen, de stoelen en bijpassende kast, de extra
computers – ging naar een goed doel.
Ze hielden genoeg over om gewoon te kunnen leven, en wat paste in een
camper die Harris op de kop had getikt. Het ding was tien meter lang, het
formaat van een kleine bus, bruin en wit geschilderd, met aluminium panelen.
De dag dat het gezin de stad uitging, is nog altijd in Ren LeVally’s geheugen
gegrift. Die dag hadden Harris en hij een vrachtwagen volgeladen met de laatste
spullen en waren ze naar een kringloopwinkel gereden. Harris had hem helpen
verhuizen naar een appartement in de stad. De parkeerplaats buiten was hun
laatste halte voordat ze weggingen. Er werd nog geknuffeld, iedereen zei ‘tot
snel’, de honden waren opgewonden, de kinderen werden opgetild en Aimée
LeVally en Harris klommen in hun nieuwe huis op wielen.
‘Volgens mij ging de zon onder, maar daar lette ik niet echt op,’ zegt Ren
LeVally nu. ‘Het was best emotioneel. Iedereen zwaaide. Aimée en Jeff