W krainie nienawiści

ROZDZIAŁ XII – OLA UCIEKA

• Alexo! – usłyszałam głos Serafina, kiedy szłam korytarzem siedziby Stowarzyszenia
  Nieformalnego Cierpienia w przychodni „Świat Medyków” na najniższym piętrze.
  Czekałam, aż doda: „Co ty znowu wyprawiasz?”, „Gdzie ty znowu idziesz?”, „Jak ty w ogóle
  chodzisz?” albo „Nie musisz przypominać nam ciągle o swojej obecności i o tym, jak jasno
  wyraziłaś się na zajęciach. To było przecież niemal chwilę temu i na pewno nie
  zapomnielibyśmy o tobie tak szybko”. Nie usłyszałam jednak nic z tych rzeczy, nawet kiedy
  obróciłam się i spojrzałam mu w oczy. Serafin stał w wejściu do jakiegoś pokoju, w którym
  chyba jeszcze nigdy nie byłam.


• Możemy chwilę porozmawiać?
  Zgodziłam się od razu i weszłam do środka, pewna, że usłyszę wspomniane zarzuty,
  kiedy znajdziemy się w zamkniętym pomieszczeniu. Pokój wyglądał bardziej jak gabinet niż
  jak pokoje, w których zwykle spędzaliśmy czas podczas zajęć. Naprzeciwko wejścia stało
  duże biurko, a za biurkiem siedziała Melania. Przewodnicząca poprosiła, żebym usiadła po
  drugiej stronie, a Serafin zamknął drzwi i zajął miejsce obok niej.


• Witaj, Alexo – powiedziała Melania, wysyłając w moją stronę stonowany uśmiech.


• Pewnie zastanawiasz się, dlaczego cię tu zawołaliśmy?


• Tak – odpowiedziałam. – Coś się stało?
  Zastanawiałam się w istocie, czy usłyszę jakąś kolejną groźną wiadomość z Urzędu,
  lub czy może prowadzący dowiedzieli się w jakiś sposób o czekającym mnie tam niebawem
  przesłuchaniu.


• Tak naprawdę coś dzieje się już od jakiegoś czasu.


• Nasze stowarzyszenie jest przeze mnie zagrożone? – zapytałam od razu. – Wiadomo
  już coś oficjalnie?


• Na razie nie dostaliśmy żadnej oficjalnej wiadomości – Serafin popatrzył na mnie ze
  zdziwieniem. – A skąd masz takie myśli?


• Słyszałam już wcześniej od Gizeli, że jesteśmy pod obserwacją i chodzą o nas
  niebezpieczne pogłoski odkąd do was dołączyłam – wyjaśniłam z lekką obawą. – A do tego
  wczoraj... Wczoraj dostałam wiadomość z Urzędu Cywilnego, że mam się stawić na
  przesłuchanie, bo... Hmm... Wiem, że to może zabrzmieć dość dziwnie... – wzięłam głęboki
  oddech, chociaż w istocie wcale nie wydawało mi się to takie dziwne. – Zostałam oskarżona
  o złamanie prawa.
  Byłam prawie pewna, że moi opiekunowie zaraz wybuchną śmiechem i stwierdzą, że
  udaję ofiarę, wyolbrzymiając jakieś stonowane treści do niebotycznych rozmiarów. Zaczęłam
  przecierać sobie dyskretnie oczy, które już zaczęły mi się męczyć, jakby były wystawione na
  działanie jakiegoś szkodliwego promieniowania. Zauważyłam, że Melania z Serafinem
  wymienili skonsternowane spojrzenia.


• Co to była dokładnie za wiadomość? – zapytała Melania, nie zważając na moje
  oczy, które na pewno już zaczęły się robić czerwone.


• Dostałam maila z Urzędu – odparłam. – Mam się stawić na przesłuchanie w tę środę
  o szesnastej trzydzieści.