jeszcze w więzieniu. Dwóch więźniów – dyżurnych - wynosiło paraszę , a dniewalny chodził i
dobudzał tych, którzy jeszcze ociągali się z wstawaniem. Umywalnia była na dworze (latem).
Było to długie koryto zawieszone na stojakach i wypełnione wodą. U spodu zamocowane były
metalowe wentyle, które po wciśnięciu do wewnątrz dwoma garściami napełniały koryta
wodą. O godzinie 7 w sposób zorganizowany szliśmy na śniadanie. Tam rozdawano nam chleb,
według listy i talerz rzadkiej zupy – bałandy. Po śniadaniu mieliśmy wolne, czasami brali nas
do pracy wewnątrz łagru. Właściwie to mieliśmy trzy tygodnie odpoczynku. Trafiliśmy dobrze,
bo pomimo że wśród nas byli ludzie różnej narodowości, to można powiedzieć, że nie było
złodziei tzw. błatnych , suk , cwietnych^7 i innego draństwa. Większość to byli więźniowie
polityczni. Można byłoby ich skwalifikować następująco:
- oficerowie i żołnierze Armii Czerwonej, którzy na początku wojny w 1941 roku
byli okrążeni i wzięci do niewoli przez Niemców. Po wojnie byli sądzeni na 10 do
25 lat łagrów, - oficerowie i żołnierze Armii Własowa, którzy nie zostali rozstrzelani od razu po
wojnie, - obywatele republik południowych, Tatarstanu, Uzbekistanu, Armenii, a nawet
Gruzji – za współpracę z okupantem niemieckim, - Ukraińcy – z pod znaku „Tryzuba”, Ukraińska Powstańcza Armia – UPA i
współpracujący z nimi obywatele ukraińscy - Polacy – żołnierze AK, konspiracja AK oraz z innych organizacji
niepodległościowych, a także związani z nimi zwykli obywatele, - Litwini – z niepodległościowych organizacji litewskich oraz skazani za
współpracę z Niemcami - Łotysze – za współpracę z Niemcami,
- Węgrzy – za współpracę z Niemcami,
- Niemcy i Austriacy – jeńcy wojenni, którym przypisano przestępstwa wojenne,
- Żydzi z Syjonistycznej Organizacji, jak ich określała władza.
Można byłoby wyliczać jeszcze wiele narodów, byli Chińczycy, Koreańczycy i inni, ale
było ich niewielu. Natomiast dużo było w naszym transporcie Ukraińców z Polski. W
rozmowach z nami opowiadali, że Ukraińcy też walczą z Sowietami, więc są teraz polskimi
sojusznikami. Po śmierci generała Świerczewskiego, który zginął w walce z żołnierzami UPA na
terenach Polski w 1947 roku, nasiliły się represje polskiej władzy ludowej. Żołnierze UB przy
dużej pomocy sowieckich wojsk NKWD likwidowali oddziały partyzantów zarówno polskich,
jak i ukraińskich. Ci, którzy nie zginęli w walce byli sądzeni przeważnie na karę śmierci.
Wyłapywano także ludzi z konspiracji. Czekał ich podobny wyrok – KARA ŚMIERCI. Na
południowym wschodzie Polski, w Bieszczadach, niektóre wsie były zamieszkane w większości
przez Ukraińców. Ponieważ ustalone granice w 1946 roku nie okrzepły jeszcze, więc wielu
aresztowanych w Polsce Ukraińców zaczęło domagać się deportacji do Związku Radzieckiego,
7
Błatnoj - złodziej, który ma swój kodeks złodziejski i go przestrzega, nigdy nie pracuje, suka - złodziej, który złamał kodeks
złodziejski ( skurwiłsia ) i go nie przestrzega, najczęściej współpracuje z władzami obozowymi, cwietnoj - złodziej, który nie ma
kodeksu złodziejskiego pracuje, ale na stanowisku korzystnym dla niego, też przeważnie współpracuje z władzami obozowymi,
chociaż nie zawsze. Często nazywano ich również pridurkami.