met sal manassen achterom kijken

En daar zaten Slob en ik dus met een kop koffie en een sigaar op visite bij de directrice. Slob zat in een moeilijk
parket. Hij zat in de kerkenraad met dominee Van 't Hoff, die tevens voorzitter van het ziekenhuisbestuur was.
Daarom vond hij het beter dat de secretaris -dus ik- het woord zou doen. Minzaam werden we door directrice en
dominee ontvangen en snel kwam de aap uit de mouw.
Sinds korte tijd was een econoom in dienst van het ziekenhuis gekomen en die had vastgesteld dat de eindjes
niet meer aan elkaar konden worden geknoopt. Een redmiddel zou dan zijn dat alle leveranciers korting verleen-
den. Precies wat de vriend-bakker al had gezegd en, snelle rekenaar als ik ben, bedacht ik ter plekke dat dit
nimmer een groot tekort zou kunnen dekken. Gewoon belachelijk, bedacht ik, en de gevraagde 10% kon helemaal
niet gezien de toegestane 2% der slagersvereniging.
Hun eis werd gemotiveerd door te zeggen dat de slagers het de moeite waard moesten vinden iets te betalen
voor het verkrijgen van zo'n grote maandelijkse levering.
Ondanks onze voorwetenschap schrokken we toch nog van de hoge tol die we zouden moeten betalen, maar al
snel hervond ik mezelf en deelde pertinent mee dat we dit moesten weigeren. In opdracht van onze collega's
konden we niet verder dan tot 2% gaan.
"Inderdaad is de levering de moeite waard", was mijn wederwoord, "maar minder de moeite waard dan u denkt...
uitgestreken over de anderhalf jaar dat iedere slager eenmaal aan de beurt komt is de leverantie helemaal niet de
moeite waard en zelfs zeer klein. Gerekend met de ƒ 800 tot ƒ 900 per maand is dat net zoveel als iemand die
een tientje per week het hele jaar door aan vlees bij een van ons zou kopen. De meeste klanten besteden wel wat
meer, betalen contant en vragen niet om korting. Waarom u dan wél korting te geven. Bovendien betaalt u ook
nog eens een paar maanden later, terwijl de leveringseisen hoger zijn dan onze klanten verlangen. Geen zaak
staat of valt met de levering op deze basis aan uw ziekenhuis..."
Er kwam niet direct een wederwoord, maar hun gezichten spraken des te meer. Hoe begrijpelijk de houding van
Slob ook was, hij deed er ook het zwijgen toe, al zag ik hem terloops wel instemmend knikken. Dus ging ik verder:
"Als u per se het vlees goedkoper wilt inkopen, schrijf dan om de levering voor een jaar in... dat doen andere
ziekenhuizen en instellingen ook. De kaarten liggen heel anders voor een bedrijf op tafel als men zich van de
levering voor een heel jaar verzekerd weet. Dan kan de bedrijfsvoering er op worden afgestemd en dan kan met
lagere prijzen toch winstgevend worden gewerkt. Maar nu een tientje omzet meer in de week merkt geen slager
of hij al of niet aan het ziekenhuis levert..."
Hun antwoord was kort maar duidelijk. Over inschrijving werd niet gepeinsd. "Dan laten we het maar bij het
oude systeem met 2% korting". Het zou een schone belofte blijken, waar niets van terecht kwam. Als eerste kreeg
ik mijn congé als leverancier, denkelijk om mijn vrijmoedige woorden. Dat merkte ik pas een dik jaar later toen
mijn beurt al voorbij was. Intussen hadden enkele slagers een kwartaallevering gekregen. Mijn verhaal had ken-
nelijk toch enige invloed gehad. Maar toen... toen kwam een slagerszoon uit Geldermalsen als kok in de keuken te
werken... en de vleeslevering ging naar zijn vader en alle Tielse slagers hadden het nakijken. De econoom -zo
hoorden we later- had berekend dat het kopen van hele dieren goedkoper zou zijn dan het vlees dat de plaatselijke
slagers moesten leveren zonder een greintje vet en ander afval eraan, dat zij nu met de hele dieren ook inkochten.
Die man zal mogelijk wel hebben kunnen rekenen, maar van ons vak had hij geen flauw benul.