OPA
Die man kwam weer heel sterk bij me op toen ik zelf voor het eerst grootvader werd en ik opeens voor de wieg
van de eerste kleindochter stond. Toen ging het door me heen: "Nu ben je Opa! IK? ...kom nou? Ja toch! Want je
vindt jezelf dan helemaal niet passen in het Opabeeld wat de meeste mannen bij zich dragen. Voor mijn gevoel
paste ik tenminste helemaal niet bij dat beeld wat ik van een Opa -van mijn Opa althans- bij me draag.
Opa Van Gelder was een stokoude man, 75 jaar ouder dan ik. Als kleine jongen had ik moeite in die oude man
de Vader van mijn Moeder te zien. Dat ging mijn verstand te boven. Later zou ik ervaren dat vrijwel alle kleine
kinderen moeite hebben in de grootouders de vaders en moeders van hun ouders te zien. Meestal zijn die dan ook
nog tientallen jaren jonger dan die ene Opa die ik gekend heb. Grootmoeders heb ik nooit gekend omdat ze al jaren
overleden waren eer ik op de wereld kwam. Dat gaat zo als ouders tot de jongsten van grote gezinnen hebben
behoord en je zelf ook weer de jongste thuis was. Bovendien waren mijn ouders toen ze trouwden al 30 en 27
jaar.
Desondanks heb ik nog een levendig beeld van die ene Opa die pas op 88-jarige leeftijd overleed toen ik al 13
was. Al eerder vertelde ik dat hij zo graag in Tiel bij zijn dochter logeerde en dat Moeder tamelijk vaak naar hem
in Rotterdam ging. De kleine broekeman mocht meestal mee. Per trein uiteraard. Wat een paar uur duurde, eerst
in Geldermalsen overstappen, dan weer in Dordrecht. Behalve als we met de D-trein gingen die uit Duitsland kwam
en ook in Tiel stopte. Dan was je er snel. Zonder overstappen. Dat was wat voor zo'n jochie, een trein die zo hard
reed, een feest van belang! En dan op het Beursstation aan te komen, waar het een drukte van heb ik jou daar
was, dan het lopen door de Korte Hoofdsteeg en langs de smalle overvolle Hoogstraat met de bonte menigte men-
sen. In die Hoogstraat op een hoek van een zijstraat woonde Opa op een bovenhuis boven de winkel in "werkmans-
goed" van Miks. Dat ervoer ik pas toen ik de leeskunst machtig werd.
Uren kon je op dat bovenhuis voor het raam zitten kijken naar het onophoudelijk gewriemel van de mensenzee
daar beneden, wat de godganse dag door ging. Drommen. Van allerlei slag en type. Vreemdelingen met donkere
kleuren of andere tinten, die je als negers of Chinezen of Jappen hoorde aanduiden. Dat zo iets normaal was in
zo'n grote havenstad Rotterdam weet een klein Tiels jongetje niet, maar boeiend was het. Dat zoiets zomaar onder
handbereik aan je voorbij flaneerde was lekker om op school over op te scheppen.
Schuin aan de overkant op de ene hoek was een "proeflokaal" van Dirk Reese, die een hele keten cafés in
Rotterdam bezat en op de andere hoek was het -in mijn ogen enorme- warenhuis van Vroom & Dreesmann, dat
tot een tweede hoek in de Kipstraat reikte. Met ernaast de Franse Bazar, een andersgericht warenhuis waardoor-
heen je lopend in de Kipstraat uitkwam. Een grote bioscoop was er tussenin.
In die Kipstraat waren de twee meubelzaken van twee broers van Moeder voorzien van grote uithangborden S.
van Gelder & Zonen, Meubelen. Opa was de oprichter en er is een tijd geweest dat hij zeven van dergelijke meu-
belwinkels in het land bezat met in iedere zaak een zoon als leider. Het was Opa goed -zeg maar gerust best-
gegaan in zijn leven. Bezield met echte Rotterdamse ondernemingslust begon hij als arme jongeman voor zichzelf
en bracht het door hard werken en degelijk koopmanschap tot welvaren.