met sal manassen achterom kijken

tegenwoordig zeggen. Zijn zoons waren in de tijd waarover ik het heb al groot en hadden elk een taak in het hele
raderwerk. Sommigen tot in hun trouwen toe.
Zijn vrouw was eveneens een echte "dame" en het wás toen wat als je met "mevrouw" werd aangesproken. Toch
was ze doodeenvoudig "een schat van een vrouw", een moederlijke moeder voor het grote gezin en voor velen
daarbuiten, die ze met vaste hand bestuurde. Om haar draaide het hele horecabedrijf met nog een grote feestzaal
ernaast. Vanzelfsprekend waren ze klant bij Vader. En wat voor een! Meerdere malen per week moest ik op de
fiets over de pont naar Wamel met een mand vol vlees voorop. In de herfst werden een paar runderen en varkens
voor eigen gebruik geslacht.
In die grote kelders onder het huis waren enorme voorraden te zien om van te watertanden. Mevrouw Rutten
was een meesteres in het zouten van beenhammen en rookvlees met een voortreffelijke smaak en geur. Niet te
overtreffen. Steeds waren nog hammen in voorraad en in prima conditie als weer nieuwe de kuip ingingen. Menig
slager had bij haar zijn lesje kunnen leren, maar vertellen hoe ze het deed? Dat liet ze niet los, echter wel vroeg
ze je het hemd van het lijf om achter jouw geheimen (?) te komen. Die bekwaamheid op dit terrein zal wel zijn
ontsproten aan haar afkomst uit de kaasmakerij, die ze bij haar thuis op de ouderlijke boerderij "over de Rijn"
beoefenden. Om goede kaas te maken moet je begrip hebben van hygiëne, zuiverheid en precisie, zei ze altijd vol
trots.
Bijna elke maandagmorgen om half elf -je kon er de klok op gelijkzetten- stapte mijnheer Rutten bij ons de winkel
binnen, beende naar de achterliggende woonkamer voor een kop koffie, een sigaar en een borrel. Was het de ene
keer om af te rekenen voor geleverd vee, een andere keer om handel van zichzelf of anderen "aan te zeggen" of
alleen maar om een bestelling te doen, altijd was er wel een reden al zou het maar voor een gesprekje zijn, "want
dan hoor je nog eens wat", in zijn positie belangrijk.
Een kwartier later kwam: "zo kleine Manas... zou dur nog wa in de Zwarte Kat zitte?". Dat was dan Roosje
(afkorting van Van Rossum zoals hij heette) die doelde op de borrel in de fles in de achterkamer. De afgesabbelde
sigarenpeuk ging op de straat, de klumpkes uit en de glunderende Roosje ging eveneens naar binnen.
Want waar Rutten ging... ging Roosje. Als zijn schaduw, een typische wat oudere man met platte zwarte pet,
zwart boezeroen en pak en altijd wat voor nar spelend. Hem een dorpsgek noemen zou de goede man onrecht aan
doen. Hij was beslist niet op zijn achterhoofd gevallen. Het was een zonderlinge figuur, die echter uitstekend bij
zijn verstand was. Een waarvan je zegt: "'t is een wijs man, die voor zot spelen kan".
Waar "de Rut" dus ging was Roosje niet ver, zijn tweede geheugen, zijn bron van algemene dorpsinformatie,
misschien wel zijn vertrouweling en vriend. De boodschappen werkte Roosje af in Tiel voor de hele familie Rutten
en dan kwam hij én om Rutten te halen én voor de borrel naar ons. Een schitterend figuur, zoals er in de streek
wel meer rondliepen, maar die je in de tegenwoordig zo cleane tijd zelden ontmoeten zult. Of zou de ietwat rose
gekleurde bril me nu parten spelen?
Uit dat effe-de-pont-over vlakbije Wamel is heel wat vee, vooral van Rutten, in onze slagerij gekomen. Vaak
genoeg meer dan twintig uit een koop. Hoe zou het ook anders kunnen, niet altijd waren ze even goedkoop. "Niet
elk schot is raak", zou Vader zeggen, maar een ding stond vast, het was altijd puike kwaliteit, wat minstens zo
belangrijk was voor onze slagerij in Tiel. Meer nog dan goedkoop!