met sal manassen achterom kijken

"Eerst maar eens kijken", zei Vader. Zo gezegd zo gedaan. Het bleken dieren te zijn van excellente kwaliteit, zo
uniform, dat ze op een veetentoonstelling alle in de hoogste prijzen zouden zijn gevallen.
Terug op de boerderij vroeg Booij geld, veel te weinig... Ik zag Vader van kleur verschieten en zelfs een snotneus
als ik kon zien dat het goedkoop was. Het zou Vaders koopmanseer te na zijn geweest om niet af te dingen. Maar
hoe hij ook al zijn inkopersgeschut in stelling bracht, Booij was onvermurwbaar. Hij zei -typisch Booij- "ze zijn
voor de vraagprijs te koop, je kunt zien wat je koopt, je kunt ze nemen of niet... voor dit geld doe ik het, dat heb
ik ze op de kop gelegd en ze geven dan een prima weidegeld, daar ben ik tevreden mee" en verder, "het enige wat
ge moogt is ze tot het einde van het weideseizoen hier laten lopen, maar voor 1 november weg..."
Dat was wat, twintig beste beesten die nu al zichtbaar goedkoop waren nog enkele maanden te laten lopen,
waarvan ze nog dik zouden groeien, te vet zouden ze gezien hun type niet worden, en dan was nog geen man
overboord, omdat vet weinig minder opbracht dan vlees.
Volgens Vaders zeggen was dit de beste handel die hij ooit van zijn leven in de vingers had gekregen. Booij heeft
nooit geweten dat hij dit keer iets "weggegeven" had. Jan de Jongh echter wel! Woedend was hij op Vader dat deze
handel waar hij vast op had gerekend voor zijn neus was weggekocht. Enkele maandagen achtereen kwam hij met
een halfzatte kop vuist-schuddend in de winkel schelden "(lelijk woord)... ge het lillik misbruik gemaok, da' Booij
die koeien het "verscheten ... die waore mij beloof", en na nog wat lelijke woorden droop hij dan af vol spijt dat de
zoete winst, waarop hij zo vast had gerekend, zijn neus voorbij was gegaan.
Van mijn leven heb ik nooit meer zo'n uniform stel slachtrunderen bij iemand gezien. Ze wogen als bakstenen,
25 tot 30 kilo meer dan de schatting. Het waren bijna dikbillen gelijk, zo dik bevleesd waren ze. Zeker in de
duurste delen. De oude ex-slager/veekoper Leendert Coopman kwam telkens als zo'n Booij beest voor de winkel-
ramen hing de dieren bewonderen en op zijn overdreven manier van spreken zei hij dan: "er zit geen bal in de rib,
maar een appel!"