met sal manassen achterom kijken

Wat is er om die advertentie in veel slagershuiskamers hartelijk gelachen. Zij voelden de sarcastische steek
duidelijk. Degenen waartegen het gericht was keken zuur. Onder de Tielse slagers is het jarenlang een gevleugeld
woord geweest als werd gezegd "Niet alleen met Pasen" om vermeende slechte kwaliteit bij een concurrent aan te
duiden. Op het publiek heeft deze advertentie weinig indruk gemaakt, omdat de sneer voor hen verborgen bleef.
De hele poespas van zulke reclame was feitelijk een grote geldwegsmijterij, die slagers in die tijd niet best paste.
Zo dik zaten ze niet in de slappe was. Er moest extra verkoop uitkomen. In die tijd bestond onder Katholieken
nog het vasthouden aan de Vastentijd van 6 weken. Met Pasen eindigde deze tijd van onthouding. Dan werd er
extra veel vlees gegeten. En was men niet van deze godsdienst, dan was méér vlees met de paasdagen een ge-
woonte want ze "vastten" ook omdat er geld voor de voorjaarsschoonmaak nodig was, wat op het eten werd
uitgespaard. Vandaar dat slagers er op uit waren die meerdere verkoop naar zich toe te halen. Hetgeen echter in
genen dele die aankoop van peperduur vee en dure advertenties heeft gerechtvaardigd.
Van het aantrekken van klanten van anderen kwam weinig terecht. Alle slagers hadden toentertijd voor het
overgrote deel bezorgzaken. Elke dag of minstens enkele malen in de week werden vaste klanten "gevraagd" of
"gehoord" en de bestellingen thuis bezorgd. Voor Pasen was dat een grote schooipartij. Een ander woord weet ik
niet. Velen ontzagen zich niet om bij klant of geen klant aan te bellen om een bestelling los te praten. Ze waren
zeer trots op het feit mekaar een vlieg te hebben afgevangen; of ze de hoofdprijs uit de loterij hadden gewonnen.
Zonder de waarheid enig geweld aan te doen: slagerijen zoals die van Vader deden aan dat geschooi niet mee.
Ze hadden dit ook minder nodig omdat hun verkoop steunde op een grote kring vaste klanten. Ze waren wél zo
wijs te proberen uit een ruimere verkoop een centje extra te verdienen. Ze speurden al weken tevoren om nog
betere beesten in te kopen dan normaal, waarvan mijn Vader plastisch zei: "Met Pasen zoek ik naar beesten waar
een boel paasbrood aan is te verdienen."
De grootste vloed paasbestellingen kwam van "buiten". Op de grote boerderijen raakte de "slacht" op en met
Pasen "hoorde" vers vlees op tafel. IJselijk grote rollades en voor de soep een fiks stuk soepvlees. In de weken
daarvoor werden we naar vaste adressen in dorpen gestuurd om de Paasbestelling op te gaan "vragen". Op don-
derdagmiddag en de hele Goede Vrijdag zat je met een volle zware mand voor op de transportfiets om al die
bestellingen weg te brengen. Haast niet meer in te denken, rollades van minstens 6 pond -vaker tot wel 10 pond
toe- waren schering en inslag. Ze waren zonder uitzondering 2x zo zwaar als was besteld. Als jong broekie van
een jaar of 16 protesteerde ik heftig zoveel overwicht bij een klant af te leveren. "Och jungske", zei Vader, "witte
veul, as tie minse 3 pond bestelle bedoele ze 3 kilo, op da' meer is immers gerekend."
Snel had ik door dat het inderdaad zo was, want zonder blikken of blozen betaalden die struise boerenvrouwen
het "briefje" en niet te geloven... ze bestelden hetzelfde vast 7 weken vooruit voor Pinksteren. Thuis kreeg je de
boodschap mee "op te schiete naor Hèmert, want agge terug kom ligge er nog 25 rollades voor Echteld en IJzen-
doorn te wachten." Met pijn aan het achterste en stramme armen van het houden van de zware fiets met zo'n
mand vol vlees kwam je kapot moe 's avonds thuis. De anderen hadden bijna geen vel op hun handen over van het
vasttrekken van al die touwtjes om rollades en het deed knap zeer als daar zout en kruiden in kwamen... We
waren maar al te blij als het zaterdagavond was geworden en de winkel opgeruimd en geschrobd was.