schuur- en opende in Nijmegen en snel daarna in de wijde omtrek filialen. Hij leek af te stevenen op een soort
slagersimperium.
Voor een habbekrats kocht hij van de Boxmeer Bacon Comp. allerlei delen die bij de bereiding van bacon afvielen.
't Was toen het hoogtepunt van onze baconexport naar Engeland. Aan dat spul was flink te verdienen. Toen die
export daalde en de BBC in Boxmeer over de kop ging, bleek Gerard een groot aantal filialen toch niet aan te
kunnen. Dat kwam pas later. Het verging hem als andere slagers in het land die filiaalondernemingen opzetten.
Dit waren vaak beste kooplieden maar van wat we nu "management" noemen hadden ze geen kaas gegeten. Zolang
er voldoende winst behaald werd, dachten ze dat ze het goed deden, maar van een verantwoorde cijfermatige
benadering was geen sprake. Lekkages waren moeilijk op te sporen en als dikke verliezen ontstonden gingen
winkels snel dicht. Toch is dit het moment geweest van de enorme ontplooiing van grootfiliaalbedrijven zoals
Albert Heijn en De Gruyter. Het waren al solide zaken maar door de groeiende markt van arbeiders sloegen zij
met recht hun vleugels uit. Met het door hen in de gunstige jaren gereserveerde kapitaal konden zij overal nieuwe
filialen voor betrekkelijk weinig geld openen in panden die voordien door plaatselijke winkeliers waren bezet. Ook
nu nog bestaande grote bedrijven vinden hun oorsprong in de tijdens de jaren '30 gewaagde sprong in het zaken-
leven.
Het lag in de lijn der verwachting dat Gerard Verstegen zich in zijn geboortestad zou vestigen. Hij kon de hand
leggen op de grote sigarenwinkel naast Hotel Corbelijn op de Groenmarkt. In ijltempo werd die omgetoverd tot een
moderne slagerij met alles-erop-en-eraan zoals Tiel nog nooit gezien had. In paginagrote advertenties werd ook
ver buiten Tiel de opening aangekondigd op donderdag 24 oktober 1929 te twee uur van de MOOISTE EN LUXUEUS
INGERICHTE SLAGERIJ VAN TIEL. De prijzen van alle vleessoorten waren voor Tielse begrippen uitzonderlijk
laag. Het liep storm. De politie moest er aan te pas komen om de klantenstroom in goede banen te leiden. Bovendien
begon die dag net de jaarlijkse Tielse Kermis.
't Was voor alle slagers om te huilen. Ze hadden letterlijk niets te doen en het vele vlees dat extra voor de
Kermis was geslacht bleef hangen. Het draaide voor hen haast op een financiële ramp uit. De bui ging net als in
1925 aan de bezorgslagers met rijkere clientèle enigszins voorbij, maar de neringwinkels kregen de volle laag. De
week die volgde vertoonde hetzelfde beeld. De slagers moesten het met lede ogen aanzien, met gebonden handen.
Tevoren was op de zoveelste slagersvergadering besloten niet op de te verwachten concurrentie van Gerard
Verstegen in te gaan. Men had tot dit beleid besloten met de overweging dat het Tielse publiek "niets van dat
goedkope fabrieksspul moest hebben." Maar Gerard wist precies wat het Tielse publiek van vlees verlangde. Zijn
vader Mels was immers tot voor 4 jaar terug als een zeer goede slager bekend. Hij speelde hier op in en verkocht
de eerste week het allerbeste vlees. Daarom bleef het publiek niet "een keer proberen". Ze waren blij prima vlees
tegen hartstikke lage prijzen te kopen. Daarom bleef het druk. Erg druk!
Angstwekkend stil in andere slagerswinkels. Dirk Verstegen -de naamgenoot- kon het niet verkroppen. Er kwam
bijna geen hond in de winkel, de jongens kwamen met zowat lege boekjes uit de bezorgwijken. Hij stond te denken
aan de stunt die hij enkele jaren tevoren had uitgehaald, toen hij eerder dan anderen gezien had dat de veeprijzen
dalende waren. Hij gooide in die voorbije herfst de prijzen van zijn kwaliteitsvlees naar beneden en had destijds