Dialect Poetry of Southern Italy (Italian Poetry in Translation Book 2)

Sole d’autùnne

Sole d’autùnne,
tu c’appìcce ri vrite de le case
mo che ru vèspre ze fà rùsce ‘nciéle,
tu che rrìre a le loggie ‘ngherlandàte
de mazzìlle lucente de randìnie,
jè vera chésta voce de campane,
ze sènte... o me la sònne a uocchie apiérte?
Jè nu ‘ntrille affatàte che me chiama
e me fa perde forza e sentemiénte;
‘na nuvela de ‘nciénze mo m’abbòglie,
retornene ri tiémpe de ‘na vòta:
la pella ze fa liscia e ri capille
ze ‘ncréspene cchiù nnire de la pece!
Quanta perzóne care attuórne a mmé!
...Ma da ‘ndó viénne, comme so’ mmenùte?
Puccàte ca se sule le tamiénte
‘nu pòche cchiù pezzùte o ca le mane
alluònghe chiàne chiàne p’attentàrle...
resta sule la spèra de ru vèspre...
trema, e ru cièle, priéste, ze fà scure!
Sole d’autùnne,
l’angele è passate: