Hâlâ o şebin zeyl-i temâdîsi bu ızlâm;
hâlâ o cehâlet, o tecâhül ve o techîl;
hâlâ vatanın hıssası bir tûde-i âlâm;
hâlâ düşünen başlara hep latme i tenkil;
hâlâ sırıtan dişlere hep lokma-i in’âm.
Hâlâ tarafiyyet, hasebiyyet, nesebiyyet;
hâlâ «Bu senindir, bu benim!» kısmeti cârî;
hâlâ gazab altında hakıykatle hamiyyet...
Hep dünkü terennüm, sayıdan saygıdan ârî;
son nağmesi yalnız: «Yaşasın Sevgili
Millet!..».
Millet yaşamaz, hakka tahassürle solurken
«Sussun!» diye vicdânına yumruklar inerse;
millet yaşamaz, Meclisi müstahkar olurken
iğfâl ile, tehdîd ile titrer ve sinerse;
millet yaşamaz, mahşer-i millet boğulurken!
Kânun diyoruz; nerde o mescûd-i muhayyel?
Düşman diyoruz; nerde bu? Hâricde-mi, biz-
mi?
Hürriyetimiz var, diyoruz; şanlı, mübeccel,
düşman bize kânun-mu, ya hürriyyetimiz-
mi?
Bir hamlede biz bunları kahretdik en evvel.