Ο Μόνος ΕπιζώνΕκεί καθισμένος αναπολούσε τα περασμένα. Κάποιες φο-
ρές χαιρότανε, άλλες στιγμές σκεφτότανε πόσο είχε μείνει
αναποφάσιστος και κάποιες άλλες να δειλιάζει, μα έλεγε
πως όλα είχαν το λόγο τους που συμβαίνανε κατ’ αυτόν τον
τρόπο, μάλλον επενέβαινε το κισμέτ που χωρίς να μπορού-
με να το ελέγχουμε μας κατευθύνει, ούτε καν να μπορούμε
να το παρεκκλίνουμε. Σαν εκείνα τα ανδρείκελα που κινού-
νται κατά πως θέλει ο μαριονετίστας... κάτι σαν ευχή και
κατάρα για τον κάθε άνθρωπο.
Έστρεψε το βλέμμα του προς το παράθυρο και μέσα από
την διάφανη κουρτίνα έβλεπε τώρα πως είχε αρχίσει να
βρέχει. Έγειρε πίσω το κεφάλι, έκλεισε τα μάτια του κι
άρχισε να φέρνει στο νου του τη βροχή και τα χιόνια, τότε,
που έπρεπε να είναι έξω με τα μουλάρια του, άλλοτε πεζός,
«γιατί τα μουλάρια του ήταν φορτωμένα,» και άλλοτε καβά-
λα να διαβαίνει μεγάλες αποστάσεις, τυλιγμένος σε μια
φθαρμένη κάπα, που τις περισσότερες φορές η βροχή, «αν
ήταν πολύ δυνατή» την διαπερνούσε καταλήγοντας στο σπίτι
του μούσκεμα ως το κόκαλο.
Θυμήθηκε την αίσθηση που του δημιουργούσε το νερό τις
βροχής όταν ερχόταν σε επαφή με το δέρμα του τα καλο-
καίρια στις ξαφνικές μπόρες που ξεσπούσαν. Το έβρισκε
σαν ευκαιρία να καθαρίζεται το κορμί του από το λερώματα
και τον ιδρώτα που ολομερής τον κατέκλυζε από το κεφάλι
ως μέσα στα παπούτσια του.
Και τους χειμώνες, το ρίγος που του προκαλούσε αγωνιώ-
ντας πότε θα έφτανε στο σπίτι του να απαλλαγεί από τα
βρεγμένα, να τα στεγνώσει και μετά να τα ξανά φορέσει,
αφού ήταν τα μοναδικά ρούχα που είχε με εμφανή τα μπα-
λώματα που ήταν ακόμη μια φροντίδα της γυναίκας μέσα
σε τόσες άλλες που είχε.
Δεν δείλιαζε μπροστά σε καμιά δυσκολία, ήταν άνθρωπος
δουλευταράς και με την συμπαράσταση της γυναίκα του