Ο Μόνος Επιζών

Χρήστος Τσουκάλης

ταλλευόμενοι την κάθε ανθρώπινη αδυναμία, έχοντας απο-
βάλει από μέσα τους κάθε ιερό και όσιο. Και μια μέρα
καταλήγουνε κι εκείνοι μέσα σ’ έναν τάφο που απ’ έξω είναι
ωραίος καθαρός και μέσα τα σκουλήκια κάνουν άψογα τη
δουλειά τους χωρίς καμιά εξαίρεση.

Του διέκοψε όμως τις σκέψεις του η «Τρίτη του κόρη.»

• Φάε πατέρα λίγο ακόμη, η σούπα είναι πολύ νόστιμη
  όπως και το κρέας, αρκετά μαλακό και γευστικό.


• Έ.. α.. ναι.. είναι, μα.. χόρτασα έφαγα σχεδόν τη μισή,
  δεν ξέρω γιατί, σήμερα δεν έχω πολύ όρεξη, ας την αφήσει
  για το βράδυ.


• Μήπως θέλεις κάτι άλλο; Να σου καθαρίσω λίγο μήλο;


• Ε .. ναι, λίγο μήλο πάντα κάνει καλό, μα πρώτα βάλε
  μου λίγο νερό.

Του γέμισε το ποτήρι και του το έδωσε στα χέρια.
Το πήρε και το ήπιε σχεδόν όλο, έτσι, θα έσβηνε την μι-
κρή καούρα που καταλάβαινε στα σωθικά του.

Πήρε την πετσέτα σκούπισε τα χείλη του, τα μουστάκια
του, και έκανε το σταυρό του σε ένδειξη πως τέλειωσε με το
φαγητό του.

Σηκώθηκε όρθιος στηριζόμενος από το τραπέζι και της λέ-
ει, «θα πάω λίγο στην τουαλέτα και μετά θα ξαπλώσω»

• Δεν θα φας μήλο;


• Μπα.. άστο τώρα, «και προχώρησε προς το μπάνιο»


• Άσε με να σε βοηθήσω.


• Όχι δεν πειράζει, τα καταφέρνω,... εσύ ετοίμασε να ξα-
  πλώσω.

Ως που να βγει από το μπάνιο η »τρίτη» τακτοποίησε το
κρεβάτι, μάζεψε και καθάρισε το τραπέζι, μα μέσα της είχε