Ο Μόνος Επιζών

Χρήστος Τσουκάλης

δημιουργήθηκε από την στιγμή που σηκώθηκε, ένιωθε
καλύτερα από την προηγούμενη μέρα, κάθε κίνηση την
έκανε αβίαστα, όλες οι αισθήσεις ήταν οξύτερες, μια εσωτε-
ρική ηρεμία αντλούσε από τα σωθικά του, και αναρωτήθη-
κε. «μήπως είναι οι προ θανάτου αναλαμπές;»

Είχε ακούσει να λένε, πως σε πολλές περιπτώσεις, λίγο
πριν τον θάνατο, πολλοί άνθρωποι ανακτούν δυνάμεις και
φυσιολογικές συμπεριφορές δίνοντας την εντύπωση μιας
επιστροφής στην πρότερη υγιή κατάσταση και μετά έρχεται
η τελική κατάπτωση, με την αποχώρηση της ψυχής από το
σώμα. Τις σκέψεις του τις διέκοψε η κόρη του που άνοιξε
την πόρτα και μπήκε.

• Δεν σε ρώτησα, πως είσαι σήμερα; Κοιμήθηκες καλά;


• Είμαι κάπως καλύτερα, κοιμήθηκα καλά δεν σηκώθηκα
  καθόλου την νύχτα.


• Σου έχουμε πει, αν θέλεις την νύχτα να σηκωθείς να
  χτυπάς το κουδούνι, μην το αμελείς.


• Το θυμάμαι, μα δεν χρειάστηκε.


• Σκέφτομαι για πρωινό, να σου φέρω γάλα και λίγα κου-
  λουράκια που έφερε η δεύτερη. Τι λες;


• Ναι φέρε μου, μα θα το προτιμούσα τριψάνα.


• Κουλούρια να μη σου φέρω;


• Φέρε, μόνο δυο, τρία.


• Καλά, θα έρθω μόλις το ετοιμάσω, το πολύ σε πέντε λε-
  πτά θα είμαι εδώ.