Χρήστος Τσουκάληςδιέταξε να αφήσουν τα ανήλικα παιδιά. Αυτή η ενέργεια
αποδείχτηκε μια στιγμιαία ανακούφιση για όλους τους
μεγάλους.
Αφού άφησαν τα παιδιά ελεύθερα, ο αξιωματικός έκανε
νόημα, και τότε η σφαγή άρχισε σα να μην επρόκειτο για
ανθρώπους αλλά για ζώα.
Τους βγάζανε ανά πέντε, πέντε, τους οδηγούσαν σε έναν
παρακείμενο βράχο. Όπου εκεί επρόκειτο να παιχτεί ένα
αποτρόπαιο εγκληματικό δράμα στην σύγχρονη ιστορία του
τόπου, με θεατές τις γυναίκες και τα παιδιά που παρακο-
λουθούσαν κρυμμένοι πίσω από τα παράθυρα των γύρω
σπιτιών χωρίς καμιά ελπίδα διάσωσης από την μεθοδευμέ-
νη ομηρία.
Κάτω από τον βράχο υπήρχε ένα ρέμα και κυλούσε λίγο
αλλά πεντακάθαρο νερό που κατέβαινε από ψηλά από το
βουνό, μα σε λίγο θα γέμιζε με πτώματα και θα κοκκίνιζε
από το αίμα των εκτελεσθέντων.
Τους γυρίζανε με την πλάτη προς τα όπλα, τους πυροβο-
λούσαν στο κεφάλι και αμέσως σωριάζονταν μπρούμυτα
μέσα στο ρέμα. Κάποιοι από τους δήμιους γελούσαν σαρ-
καστικά από τον τρόπο και την ευκολία που έπεφταν τα
πτώματα.
Μετά από κάποιες εκτελέσεις ήρθε η σειρά και της πε-
ντάδας που ήταν και εκείνος. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα
να διατηρήσει την ψυχραιμία και να ερευνά τρόπους να
αποφύγει την εκτέλεση του, αυτός, και μόνο αυτός έπρεπε να
εντοπίσει ποια επιλογή θα έκανε για το οφθαλμοφανές
προκείμενο τέλος της ζωής του. Κανείς δεν ήταν σε θέση να
φροντίσει για την σωτηρία του. Δεν θα περίμενε μοιρολα-
τρικά το τέλος του. Άλλωστε η τύχη είναι με τους τολμη-
ρούς, «έλεγε ενθαρρύνοντας τον εαυτό του» Τότε είπε μέσα
του. Έτσι κι αλλιώς θα με σκοτώσουν, θα το τολμήσω.