Χρήστος Τσουκάλης∞
Ένιωσε λίγο μουδιασμένος και προσπάθησε να γυρίσει
πλευρό. Ο αέρας συνέχιζε να φυσά ορμητικός, άκουγε τα
δέντρα στην αυλή να σαρώνονται με κίνδυνο να σπάσουν,
και θυμήθηκε την παροιμία,
«εμπρός και πίσω του χριστού είναι η καρδιά του χειμωνιού».Τα τελευταία Χριστούγεννα τα έζησε πέρσι, δεν χρειαζότα-
νε να ανησυχεί, αφού δεν τερματίστηκαν πριν από εξήντα
δυο χρόνια έπρεπε να είναι ευχαριστημένος.
Είχε ζήσει αρκετούς χειμώνες δύσκολους, με κρύο που
σου τσάκιζε τα κόκαλα, με υποτυπώδη θέρμανση, και θερ-
μοκρασίες αρκετούς βαθμούς κάτω του μηδενός.
Μα άντεξε, αρκετά χρόνια. Στο χωριό η ζωή δεν ήταν κα-
θόλου εύκολη για κανέναν, όλοι μικροί μεγάλοι παλεύανε
για την επιβίωση. Τι να πρώτο θυμηθεί; Μα η χειρότερη
περίοδος ήταν τον καιρό που ήταν ακινητοποιημένος από
το τραύμα του. Ήταν σε τέτοιο σημείο που εκεί κοντά υ-
πήρχαν ζωτικά εσωτερικά όργανα και με κάθε κίνηση ο
πόνος εξαπλώνονταν σε όλο το κορμί του που κάποιες φο-
ρές ήταν ανυπόφορος.
Από τότε που κατέβηκε στην πόλη η ζωή είναι άνετη, τώρα
με το καλοριφέρ θερμαίνετε το σπίτι όλο με σταθερή θερ-
μοκρασία και καθαριότητα.
Τι ωραία που ζει ο κόσμος σήμερα; «συλλογίστηκε» Κάπο-
τε, ούτε καν μπορούσε να φανταστεί ότι θα είχε τόσες ανέ-
σεις. Ακόμη μια φορά αισθάνθηκε ευλογημένος, γι’ αυτό
ήταν έτοιμος να παραδοθεί αμαχητί, ένοιωθε τη ζωή του
ολοκληρωμένη.