Oğlum!
Sadece bizim aile değil,
Her nesilde milletimize aynı durum olur oldu,
Milletimin ana-babası, evlatlarına doyamaz oldu,
Hala Yemen türküsü yazıyor oldu,
Burası Muş’tur, yolu yokuştur, diyor,
Giden gelmiyor, aceb ne iştir, demeye devam ediyor.
Ama bil ki ey Oğlum!
Unutmam seni, unutamam,
Seni büyüttüğüm yerler,
Gezdirdiğim parklar,
Sana kızdığım zamanlar,
Bana her şey seni hatırlatıyor.
Oğlum!
Sen yirmili yaşlarında şehit oldun,
Ama biliyor musun?
Hani bahçede ablanla bir yaşında oynarken,
Bisiklet üzerinde çekilmiş resmin vardı ya,
Benim gözümün önünde hep öyle varsın.
Şimdi de Oğlum!
Her ilkbahar geldiğinde,
Bahçedeki kavak ağaçları,
Taze yeşil yaprakları,
Bana hep seni hatırlatıyor.
Oğlum!
Bulandın oldun al,
Hemen işlemlere dal,
Bizi de burada bırakma,
Bir an önce yanına al.
Bütün hüzünlü türküler, şarkılar seni söyler,
Bütün ağıtlar, maniler, seni ağlar,
Felek, viran etti gönlüm sarayı,
Yaram yürektedir sara bilmezsin.
Sen küçüksün ölemezsin,
Kefen bile giyemezsin,
Keklik, dağlarda çağılar,
Yavrum diye, diye ağlar,
Günden güne yese dağlar,
Görenlerin bağrı yanar,
Ağlarım ben, kekliğime,
Seherde öten diline.
Gözyaşımda saklısın, ağlayamam ben,
Düşeceksin sanırım kirpiklerimden,
Damarımda kan olup dolaşıyorken,
Gitmiş olsan da, bizimlesin sen,