Küf
Önüne bakarak yürüyordu. Kalabalığın arasından bir
hayalet gibi sıyrılıyor, sokaklarda adeta ürkek bir
ceylanmışçasına seke seke süzülüyordu. Omzuna
aldığı darbeler onu sarsıyor, ayağını tökezletiyordu.
Her bir adımı, hiç bilmediği bir sokakta yürüyormuş
gibi hem tedirgin hem de usul usul akan bir su misali
idi.
Şehir tüm hızıyla hayatı yaşıyorken birdenbire
kafasını kaldırdı. Kaçıncı adımda olduğu, hangi
sokağın taşlarına ayak bastığı... tüm bu bildiklerini
unutmaya karar verdi. Hatırlamak istemediği her
şeyi. Ve bu yaşayan şehirde, uyuyan ölü bedenlerin
boyalı maskelerine dikti gözlerini. Bunca maskenin
bantsız ağzı, asıl tehlikenin çanlarıydı. Bizler,
içimizdeki meleği, bıçak darbeleriyle yok edenlerdik.
Birbirimize, en çok da kendimize ettiğimiz yalanlar,
bizi oluşturmaya yetiyordu. Çünkü kimsenin
kimseye verebilecek bir sevgisi yoktu. Tüketiyorduk
günden güne, azar azar. Fakat bize yalan söylemeyen
tek şey, aynada gördüğümüzdü.