Gözlerinin acıdığını fark ediyordu. Tan ağarmaya
yakın şafağın lüle saçlarını tararken, uykunun
harflerini unuttuğu, gözlerinin uykuyla çıktığı çetin
savaşın galibi mi yoksa kaybedeni mi olduğu, aklına
bir kamçı gibi sokulmaktan başka hiçbir işe
yaramıyordu.
Bir sineği öldürürken, bırakacağı izi düşünmeden -
sırf yok etmek uğruna- öldürüyoruz. Tıpkı
birbirimizi karanlık dehlizlere soktuğumuz gibi...
sonrası hiç.
Koca bir hiç, kendini sessizliğe hapseden.
Artık önüne bakarak yürümüyordu. Çünkü kendini,
bir sahafın karanlık raflarındaki - sayfaları karıştırılıp
da- hiç ama hiç okunmamış bir kitabına
dönüştürmüştü.
Küf ve toz. Avuçlarından kayan kumlar gibi,
birilerinin hayatını kaydıran gerçekler kadar
acımasızdı.
Üflersen uçup gidecekti hatıralar...
Tüm gücüyle üflüyordu. Bir an, birdenbire kaskatı
donmuş yüzü, mosmor kesildi soluğu...
Pelin ELMALI