Yeni Vizyon Fanzin 7. Sayı

Tuhaf şimdi seni düşünmek, fakat bundan daha tuhafı ölümündü, dokunduğun ve

değiştirdiğin ve terk edip gittiğin yaşantılar adına çokça tanınan ve bir o kadar da hatır-

lanmayansın artık; siyah kutunun içindeki enjektör kayboldu, odanın kapalı kapısı ar-

dından Pink Floyd yükselmiyor ve küllükler ve bira şişeleri devrilmiyor halının üzerine,

kimse kimseyi deha olmakla suçlamıyor ve kimse Ay’ı patlatmak istemiyor bulutsuz bir

gece yarısı, zekice yazılmış şiir standartlarına ve Ucube Şiiri’ne sahip çıkan biri olacak

mı diye merak ediliyor – ve kimse bu soruya bir cevap vermiyor, şimdilik...

II

Nereye gideceğini biliyor musun, buradan sonra – ve görebileceğini söylediklerinde

bütün ölü anneleri, inanmış mıydın bu yalana?

İki odalı dairende hatırlıyorum seni, yer yatağında yatarken aç karnına ve telleri eksik

gitarınla uğraşırken gece yarılarına kadar, kırmızı ojeli kadınların tiksinerek baktığını

hatırlıyorum sana, kendini sokak lambasının önüne atan ve gölgesi duvara fışkıran sal-

kım ağacını hatırlıyorum, hiçbir anlamı yoktu yağmurun ve sokağın ve parke taşlarının

hiçbir anlamı yoktu ve iki lokma yiyecek olsan onu da kusardın

Bölünmüştün, ve bölünmüş haldeyim, kainatın bütün boku yemiş kadınlarıyla ve ayyaş-

larıyla ve kumarbazlarıyla birlikte kapalı kapılar ardında mahsur kalacaksın, ve belki bir

isyankar olarak anılacaksın titreyen doğrucu ruhun karşısında, ve belki de olmadığını

göreceksin hiç olmayanın

Fakat ben – nereye gideceğimi bilmiyorum, buradan sonra – ve taşıyabileceğimden çok

daha fazlasını kaldırmayı denedim, ve fazlasına gücüm yok, Bukowski’nin söylediği

üzere aküm bitti ve sigaram bitti ve yeteri kadar malım kalmadı, nesli tükenmiş otuzbir-

ci keşişlerin siluetlerini çiziyorum kara kaplı deftere, uzun bir nefes çekiyorum fabrika

bacalarından ve gidişatımız hakkında düşünüyorum

Yaşamının bir intihar olduğunu söylemiştin bir keresinde -ki tüm bu delilik, soluklan-

madan koşmaya devam etmek ve bitmek tükenmek bilmeyen sarhoşluk bu yüzdendi

• çizginin dışında ve başladığın noktada bitiyor her şey, birçoğu seni moruk, müptezel
  ya da ilk yeni vizyon olarak tanıyor fakat bana kalırsa sen her zaman ucubelerin övgüyle
  söz ettiği şu özgün herif olarak kalacaksın

Ucuz ve değersiz bedenini karanlığın sonsuzluğuna teslim ettiğinde bir rüyanın içindey-

dim, açık unutulmuş megafondan horlama sesi geliyordu ve bir tül ile süslenmiş pence-

remin ardında cırcır böcekleri vardı, şarkı söyleyen ve ağıt yakan ve sarhoş oluncaya ka-

dar kederin derinliklerinden vazgeçmeyen – sanki her şey takıldığımız gecelerde olduğu

gibiydi, bayılana kadar içtiğimiz, uyuştuğumuz, birlikte Bluest Blues söylediğimiz ve

gülüştüğümüz ve küfrettiğimiz ve yere tükürerek yürüdüğümüz ve çöp konteynırlarının

dibine işediğimiz geceler...

Neden her şey bu kadar karanlık, diye ağladığını hatırlıyorum şimdi, belki de bu yüz-

den biliyordun Jüpiter’in gökyüzündeki yerini ve Satürn’ün ve Mars’ın ve Venüs’ün – bir

nova patlamasından ibaretti yaşam ve buna şahit olanların gözleri çoktan körelmişti –

yarı uyuşmuş bir vaziyette aptal insanlara uyum sağlamaya çalışırken hatırlıyorum seni,

herkes her şeyi iyi becerebildiğini düşünüyordu ve çok anlatmanın çok bilmek olduğu-

nu sanıyorlardı, oysa Burroughs’un söylediği üzere konuşmak, yalan söylemek için icat

edilmişti

Kaan’ın Kaddish’i....................................................................................

KAAN’IN KADDISH’I

KAAN’IN KADDISH’I

KAAN’IN KADDISH’I

KAAN’IN KADDISH’I

KAAN’IN KADDISH’I

KAAN’IN KADDISH’I

KAAN’IN KADDISH’I

KAAN’IN KADDISH’I

KAAN’IN KADDISH’I

KAAN’IN KADDISH’I

KAAN’IN KADDISH’I

• k a a n ‘ ı n +