62 21 AUGUSTUS 2019 — WWW.KNACK.BE©BelgaImageMONACO
De hele kustlijn
beschermen is
een optie in
Monaco.
Elders niet.Alleen al de averij aan kuststeden kan
tegen 2050 tot 900miljard euro per jaar
kosten.Water beslaat vandaag
70,8 procent van het aardop-
pervlak, maar in de toekomst
zal het meer zijn. Gemiddeld
is de zeespiegel 20 centimeter
hoger dan eind negentiende
eeuw. De verwachting is dat
het zeeniveau de komende
80 jaar nog eens een halve
meter stijgt. Sommige kust-
streken moeten rekening
houden met een extra meter.
Bij stormvloed worden nog
grotere delen van het land
onder water gezet. Van de
7,5miljard mensen op aarde
leeft één op de zeven minder
dan tien meter boven zeeniveau
De fysica van de zeespiegel
kent geen geheimen. Zeewater
zet uit als het wordt verwarmd
en stijgt nog meer dankzij
smeltwater van gletsjers en
ijskappen. Wetenschappers
debatteren over hoe hoog de
zeeën zullen stijgen en hoe
snel ze dat doen, maar dat er
een stijging zit aan te komen,
betwist niemand. Zelfs als de
CO 2 -uitstoot zou dalen, zullen
we ons moeten aanpassen aan
hogere zeeën. Het Klimaat-
akkoord van Parijs wil de
opwarming beperken tot
1,5 graden. In dat scenario
zou de stijging van de zeeën
een schade veroorzaken die
geschat wordt op 1,8 procent
van het wereldwijde bbp.
Alleen al de averij aan kust-
steden kan tegen 2050 tot
900 miljard euro per jaar
kosten.
Waterschade beperken is
in theorie niet ingewikkeld.
Bouw de hardware (storm-
vloedkeringen), installeer de
software (goed bestuur en
publiek bewustzijn) en, als al
het andere mislukt, verhuis
dan. Momenteel gebeurt wei-
nig tot niets. De dreiging valt
buiten de tijdshorizon van de
meeste mensen. Voor lokalehele kustlijn kunnen bescher-
men. In Monaco of Singapore
is dat een optie, elders niet.
Verhuizen naar hoger gelegen
gebieden biedt mogelijk wel
een uitkomst. Bangladesh
verplaatst op dit eigenste
moment 250.000 gezinnen.
Zoiets vereist coördinatie tus-
sen overheidsniveaus, tussen
individuen en bedrijven.
Anders stroomt het water
van de ene dijk zo het perceel
van een onvermogende buur
op. Ontwikkelingslanden
werd jaarlijks 100miljard
dollar klimaathulp beloofd.
Slechts 70miljard is werke-
lijk betaald. Het geld gaat
naar symptoombestrijding,
want middelen om toekomst-
gerichte oplossingen uit te
werken, zijn er niet. Elke
euro die vandaag wordt geïn-
vesteerd in klimaatbestendig-
heid, bespaart morgen 5euro.
Rijke landen zouden dwaas
zijn om zulke investeringen
niet te doen, al kunnen ze
zich de toekomstige verliezen
waarschijnlijk veroorloven.
Ontwikkelingslanden hebben
die luxe niet. ©The Economisten nationale overheden bete-
kent passiviteit schuldig
verzuim jegens toekomstige
generaties. Overheden die het
probleem erkennen, verkiezen
monsterprojecten die miljar-
den kosten en jaren duren om
in te plannen. Bij oplevering
blijken ze vaak ontoereikend:
de klimaatopwarming zelf
ontwikkelt zich sneller dan
een overheid kan bijbenen.
De zondvloed valt wellicht
niet te stoppen, maar reke-
ning houden met het was-
sende water lijkt maar
logisch. Een eenvoudige
maatregel is bijvoorbeeld:
eisen dat het gelijkvloerse
niveau van overstromings-
gevoelige gebouwen voorbe-
houden blijft voor parkeer-
garages. Of tegelvloeren aan-
moedigen, wegens makke-
lijker te reinigen zodra het
water weer wegtrekt. Dicht-
bevolkte kuststeden zullen
ambitieuzere projecten nodig
hebben. Die houden best
rekening met het worstcase-
scenario.
Regeringen moeten het
idee laten varen dat ze hunDe klimaatopwarming ontwikkelt zich
sneller dan overheden kunnen bijbenen.
Het water wordt
veel te diep
KLIMAATVERSTORING