Przystanek Politechnika

A w tych paczkach były przeróżne rzeczy: nowe miski,
ręczniki,książkiopsychologiipozytywnejiparapsychologii.
Z czasem, kiedy po jednej z awantur z Agafonem paczki
przestałyprzychodzićnaadrespensjonaturodzinyIzgoratov,
Elizawieta wciąż siedziała przy laptopie. Jak się potem
okazało,zaczęłapisaćautobiografię.
Lewij dopytywał się zarówno o chorobę jak i treść owej
autobiografii, jednak zawsze otrzymywał podobną
odpowiedź od matki: „Jesteś za smarkaty, byś mógł
cokolwiek zrozumieć.” Wtedy do dyskusji dołączał się
Agafon. WzwyczajweszłomukrzyczenienaLewija,iż„nie
jest godzien zaufania, dlatego o niczym się nie dowie.”
Potem odwoływałsiędosytuacjisprzeddwóchlat, kiedyto
jegodzieckonaforumklasyopisałoswójdomjako„dziwny,
zawszepełenobcychludzi”–jakbytobyłaobelga!Jamyślę,
że on zwyczajnie lubi realizm. Albo odwołuje się ten jego
ojciec do sytuacji z ubraniem psa we flagę obwodu
kemerowskiego.Obwiniajągozarzeczyzrobioneprzedlaty
i uważają to za argument, dlaczego nie powinien wiedzieć
o...kluczowychsprawachrodzinnych.
Czy oni wobec choroby Elizawiety i wobec wieku Lewija,
mająprawosiętakzachowywać?
Wtedy Aureliusz zapytał go, czy może jakimś cudem nie
dorwał siędotreściautobiografiiElizawiety. „Owszem!” –
rzekł szyderczo i skwitował ją jako stek bzdur i nic
oryginalnego. Historia ukończenia szkoły podstawowej i
niechęcidalszegokontynuowanianauki,zwyczajnapracato
tu, to tam, poznanie męża (był notariuszem i spadkobiercą
największego majątku w Matczynej Drodze). Narodziny
córki, narodziny syna, śmierć córki, epidemia, rozwój
duchowy. (Ładnymirozwójduchowy,nóż misię wkieszeni
otwiera, gdy pomyślę ojej spojrzeniu, o tym, jak opadajej
luźnaskóranajednejzpowiekikącikiust).
Wmomencie, gdymałyIzgoratovkończyłswojąopowieśćo
epidemii, siedzieliśmyjuż naławeczce podcerkwią. Jest to
budynek duży, wielkością porównywalnydotego, w którym
pokój wynajmuję. Również ma mury z czerwonej cegły,