Przystanek Politechnika

Meilensteina odebrała dokładnie 10 maja 2017 roku około
godzinyosiemnastej, apierwszyrazspotkałago 4 kwietnia
2008 .Wstydziłasięowejkuriozalnościnawetmimotego,że
przykochanymNejnadeluczułasiętakswobodnie,jakprzy
kimkolwiekinnym niemogłaby siępoczuć. Oto siedziałau
boku dozgonnego przyjaciela, dozgonnej, odwzajemnionej
miłości o największym sensie– i właśnie w tym Aureliusz
miał bezwzględną przewagę nad obiema poprzednimi
Miłościami Jej Życia. Biała farba pokrywająca wnętrze
kopuły kościoła stała się szara, zapewne od sadzy
wytwarzanej przez zapalone przy ołtarzu świece.
Rozwieszone na ścianach wokół obrazki ze stacjami drogi
krzyżowejalbookrywaławarstwa kurzu, albofarby, jakimi
jepomalowano,wyblakły.
Z zakrystii wydobywały się szmery. Potem umilkły,
przenosząc się na zewnątrz budynku. W tej powadze
Amelija zdawała się być nadzwyczaj poruszona. Było tak
spokojnie. Światło z lampek złotego żyrandola padało na
złote ornamenty. Z okiennych witraży spływały strugi
deszczu, wręcz były one słyszalne dla wiernych, którzy
zgromadzili się na nabożeństwie w liczbie dość wysokiej,
jaknarok 2022.
Amelija poznała rodzinę Studentów zajmującą całą długą
pierwsząławkęw kaplicy. Rodzicewyglądali naniebywale
zmęczonych pracą, natomiast piątka ich synów zdawał się
rosnąć w potęgę, chociaż najstarszy z nich, Tomasz, nie
zmienił sięnaprzestrzenilat. Wciąż byłbarczystyi wielki,
druciane okulary dodawały inteligencji jego i tak
inteligentnym już oczom. Jego bracia stawali się do niego
coraz bardziej podobni; Tadeusz doganiał go wzrostem, u
Romualda zarysowały się kości policzkowe, Andrzej
wreszcie zaczął się ubierać elegancko, a mały Mikołaj –
wyszedł z kołyski i mógł chodzić jak człowiek, na dwóch
nogach. Tu i ówdzieRiekowa dopatrywałasię nauczycieli,
którzy nauczali ją w szkole podstawowej i gimnazjum.
Germanistka zmieniła tylko fryzurę i grubość szkieł bryli,
matematyczka schudła (najpewniej ze stresu, zawsze