εξαρτιόταν μονάχα από τον μικρό μισθό του άντρα της. Το δεύτερο
που προσπάθησε, ήταν να μάθει νέα από τον πατέρα της. Μετά από
αγωνία και υπομονή, που κράτησε πολλούς μήνες, τον Γενάρη του
1955 έμαθε, πως ο Καλέβ Μιζιτράνο τον Οκτώβριο του 1954 είχε
πεθάνει από καρκίνο και κείτονταν στο κοιμητήριο του κιμπούτς,
όπου είχε ζήσει αφότου είχε φτάσει στο Έρετζ Γισραέλ^10.
Η Βούλα είχε ένα γιο έξι χρονώ και μια κορούλα ενός έτους.
Ως εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού είχε πολλές γνωριμίες με
γιατρούς του Νοσοκομείου της Νάουσας και όποτε υπήρχε ανάγκη
πρόσφερε τις καλές της υπηρεσίες.
Χωρίς να το πολυσυλλογιστεί απευθύνθηκε σε ένα γνωστό
χειρουργό και του είπε πως ο γιος της είχε φίμωση και έπρεπε να
του γίνει περιτομή. Αυτό ήταν η πρόφαση. Η αιτία, ήταν μια
εσώτατη ώθηση να κάνει περιτομή στο γιο της ώστε να είναι
Εβραίος, όπως ήταν η ίδια! Η περιτομή έγινε και ένιωθε η Βούλα
μια δροσιά στη συνείδησή της.... Το επόμενο βήμα ήταν σ’ ένα
ταξίδι της στη Θεσσαλονίκη να ζητήσει να συναντήσει έναν
Ραββίνο, πράγμα που έγινε χωρίς δυσκολία. Του εκμυστηρεύτηκε τα
όσα είχε μάθει με το γράμμα του βιολογικού πατέρα της και πως το
εβραϊκό της όνομα ήταν Βούλα Χαβά. Του είπε για την περιτομή
που έκανε στο γιο της και του ζήτησε να του δώσει ένα εβραϊκό
όνομα. Δεν την ενδιέφεραν οι επισημότητες των νόμων. Η εβραϊκή
της ταυτότητα είχε να κάνει με τη συνείδηση και την καρδιά της. Ο
Ραββίνος την άκουσε με πολλή προσοχή και έδειξε απόλυτο
σεβασμό στα όσα του εμπιστεύτηκε. Τη ρώτησε πώς λέγανε το γιο
της κι εκείνη απάντησε: Γιώργο. Ο Ραββίνος λοιπόν έδωσε το όνομα
Γιζρεέλ στο μικρό αγόρι και εξήγησε στην Βούλα Χαβά, πως τούτο
10 Ερέτζ Γισραέλ: Γη του Ισραήλ.