το όνομα έχει την ίδια σημασία περίπου με το όνομα ‘Γεώργιος’.
Ότι είναι ένα βιβλικό όνομα, ίσως όχι πολύ διαδεδομένο, και ότι
ήταν το όνομα που έδωσε στο γιο του ο προφήτης Ωσηέ, μετά από
καθοδήγηση του ίδιου του Θεού^11.
Τον Ιούνιο του 1956 η Βούλα έλαβε ένα μικρό δεματάκι, που
της έδωσε ο Ραββίνος, που είχε εκμυστηρευτεί το μυστικό της. Το
άνοιξε με μεγάλη λαχτάρα. Ήταν ένα σύντομο γράμμα στα γαλλικά,
από τους υπεύθυνους του κιμπούτς Ντεγκάνια Μπετ. Την
ενημέρωναν επίσημα για τον θάνατο του πατέρα της, ο οποίος τους
είχε ενημερώσει για την ύπαρξή της. Εκτός απ’ το γράμμα, υπήρχε
ένα χρυσό κομψό δαχτυλίδι με ρουμπίνι και την ενημέρωναν, πως
σύμφωνα με επιθυμία του πατέρα της έπρεπε να φτάσει στα χέρια
της, μιας και ανήκε στην φυσική της μητέρα Ρόζα Μιζιτράνο. Η
συγκίνηση που ένιωσε η Βούλα ήταν ανείπωτη. Η καρδιά της, από
τη μια μεριά είχε γίνει μια πληγή από την θλίψη της απώλειας και
συγχρόνως ανάλαφρη, σαν λευκό περιστέρι.
Θυμήθηκε, πως ανέκαθεν ένιωθε μιαν ανεξήγητη έλξη
συμπάθειας για καθετί εβραϊκό, μολονότι δεν είχε ούτε μια φίλη
Εβραία. Όταν πήγαινε στο Ωδείο, συχνά ξεκινούσε από το σπίτι και
διέσχιζε τα φτωχικά σπίτια, μερικά ήταν ακόμα παραπήγματα, των
Εβραίων που είχαν στοιβαχτεί στο συνοικισμό ‘151’ για να φτάσει
στην οδό Παπαναστασίου. Έβλεπε τα παιδάκια που παίζανε ανέμελα
μες στη χαρά τους, τους γέροντες που κάθονταν έξω από τα σπίτια
και τις γερόντισσες που κουτσομπόλευαν μεταξύ τους ώρες
ατέλειωτες. Χωρίς εξήγηση, ένιωθε πως της ήταν όλοι άνθρωποι
οικείοι. Όταν έφτανε στο δρόμο και πριν προχωρήσει προς το
11 Ωσηέ 1:4 (Εβραϊκή Βίβλος ή Παλαιά Διαθήκη)