Στο κάτω κάτω, όπως συχνά μονολογούσε, πατρίδα του ήταν η
Ελλάδα, αφού η αγαπημένη του Θράκη ήταν ελληνική. Εκείνο που
τον ενοχλούσε και τον ανησυχούσε, ήταν ότι πνευματικές αξίες,
προτεραιότητες ηθικής φύσης, έμπαιναν στο περιθώριο,
χλευάζονταν, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Τουρκία, αλλά και
σε όλο τον κόσμο. Ιμάμηδες εξαγοράζονταν με λεφτά. Όταν
προσεύχονταν στα τζαμιά, η καρδιά τους δεν ήταν στραμμένη προς
τη Μέκκα, αλλά προς την Άγκυρα. Συχνά θυμόταν τον Δάσκαλό του
Χαφούζ Αλή Ρεσάτ, πρόσφυγα στη Θράκη, μετά την επικράτηση
των Κεμαλιστών στην Τουρκία. Ο Δάσκαλος ποτέ δεν πήγαινε σε
τζαμί, ακόμα και την Παρασκευή, αν ο Ιμάμης ήταν απ’ αυτούς που
πάνω απ’ το Κοράνι έβαζαν την τούρκικη σημαία και στην καρδιά
τους δεν είχε θέση πια ο αγαπημένος Προφήτης, αλλά ο Ατατούρκ.
Συχνά, ο Δάσκαλος Αλή Ρεσάτ έλεγε, πως δεν μπορούσε την ώρα
της προσευχής να βρίσκεται πίσω από ψεύτικο ιμάμη, που ενόσω
απάγγελνε από το ιερό Βιβλίο και έλεγε προσευχές, η σκέψη του
είχε σταματήσει στην Άγκυρα και η καρδιά του δεν ήταν ανοιχτή
στο Πνεύμα του Αλλάχ, αλλά στις πονηριές της πολιτικής!
Ο παππούς απέφευγε να συμμετέχει σε πολιτικές συζητήσεις,
αν και κάθε άλλο, παρά ήταν αδιάφορος ήταν για την κοινωνική
αδικία και για τους παράλογους πολέμους, που υποκινούνταν
αποκλειστικά από άνομα συμφέροντα. Επέμενε πως η ειρήνη είναι η
κατ’ εξοχήν ευλογία προς τους ανθρώπους και τόνιζε, πως το Ισλάμ
έχει στην καρδιά του την ειρήνη. Πρόσθετε μάλιστα πως ένα από τα
υπέροχα Ονόματα του Αλλάχ ήταν το Salam , ενώ θεωρούσε πως ο
παραδοσιακός χαιρετισμός Μουσουλμάνων, όπως και Εβραίων, το
Salam aleykum , είναι μια σημαντική μαρτυρία για το πόσο μεγάλη
και μοναδική αξία έχει η ειρήνη. Δεν παρέλειπε ο παππούς να
θυμίζει σε συνομιλητές του, που φαίνονταν να δίνουν μεγάλη