występujące w języku filozoficznym: pojęcie szczęścia jako eudajmonii (największej
miary dóbr dostępnej człowiekowi) oraz jako uzasadnionego, pełnego i trwałego
zadowolenia z życia jako całości.^96
Szczęście według psychologów pozytywnych można zwiększyć poprzez
maksymalizację pozytywnych doznań emocjonalnych i zmysłowych. Jednak nie chodzi
im o trywialne rzeczy takich jak zakupy czy doznania seksualne, skupiają się na tych
głębokich doznaniach. Takimi jak dbanie o codzienne przyjemności, dopływ
pozytywnych bodźców, doznań pozytywnych czy gratyfikacji. Dzięki temu osiągniemy
szczęście w wymiarze hedonistycznym jednak są też inne drogi. Szczęście w
charakterze eudajmonii, skupia się przede wszystkim na realizowaniu celu
pozaosobowych, w wartościowe działania. Podejmują działania na rzecz innych osób,
instytucji sprzyjających rozwojowi człowieka, demokratycznych przyjemności. Jeśli
przy tym wykorzystuje jednostka swoje mocne strony, powoduje że jej życie staje się
sensowne i szczęśliwe.^97 W ubiegłych wiekach, dziesięcioleciach uwagę
koncentrowano na szczęściu indywidualnym, to jednak ulega zmianie. Ostatnie lata
ukazują że szczęście staje się celem polityki oraz rozwoju społecznego.^98
Według Seligmana szczęście z upływem czasu przyjmuje różne postaci.
Szczęście w długiej perspektywie czasu wykazuje stabilność, ponieważ w odpowiedzi
na nowe warunki życia, nie tyle jego poziom ale form, w jakiej jest przeżywane. Istnieją
trzy postaci szczęścia: pozytywne emocje, poczucie sensu i zaangażowanie.^99
Zastanówmy się jaki wpływ na nasze poczucie szczęścia ma wspólnota. Należy
zwrócić uwagę również na to ile jesteśmy w stanie poświęcić aby czuć się szczęśliwym
a zatem aby należeć do wspólnoty. Więź jest dla nas ważniejsza od cierpienia. Aby
zdobyć, utrzymać i poprawić związek z inną osobą, jesteśmy gotowi podejmować
długotrwałe, nieprzyjemne działania, ponieważ wierzymy, że w końcu poczujemy się
lepiej i zbliżmy się do ludzi, których potrzebujemy. Nawet nie mając perspektywy
nawiązania lepszych relacji z innymi, większość z nas gotowa jest odłożyć na później
96
97 W. Tatarkiewicz, O szczęściu , Wyd. PWN, Warszawa 1962, str.^15 – 29.^
B. Gulla, K. Tucholska, Studia z psychologii w KUL ., tom 14, red.: P. Francuz, W. Otrębski, Lublin,
Wyd. KUL 2007, str. 133-152. , [online].
98 http://www.kul.edu.pl/files/208/8_t- 14 - 2 - art.pdf (data dostępu 04.04.2020).
E. Krok, Metody pomiaru szczęścia i jego zależność od dochodów, Zeszyty Naukowe Uniwersytetu
Ekonomicznego w Katowicach, nr 286, 2016, ekonomia 6 99.
E. Trzebińska, Psychologia Pozytywna. Psychologia wobec współczesności, Wydawnictwa
Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2008, str. 49.