— Ziya bey, demişler, fesiniz yere düştü... Göz ucuyla bile
bakmadan:
— Giderken alırım! diye yine sözüne devam etmiş...
Onu, Mütareke'de tevkif edeceklerdi. Dostları «kaç» dediler.
Güldü ve sustu. Ertesi sabah «Bekirağa Bölüğü» ne
hapsettiler. Haftada iki gün ziyaretine giderdim. Demir
karyolasının bir ucuna o otururdu, bir ucuna ben... Bu ölüm
hücresinde, yatak odasındaymış kadar rahat yine eski
sohbetlerine devam ederdi.
— Bizim, derdi, iki benliğimiz, vardır: Biri şeytan
benliğimiz, biri melek. Zindanda olan şeytan benliğimizdir.
Melek benliğimiz, hür duygular, hür düşünceler halinde
dolaşıyor!
Asılmaktan kurtulup da Malta’ya sürüldüğü gün, ne cebinde
on parası vardı, ne evinde... Dostu Cafer Dikmen,
rıhtımdan kalkmak üzere çarkları işleyen gemiye, nefes
nefese bir kaç yüz lira yetiştirebilmişti ancak.
Bu on parasız adamın, on dakikada milyoner olacak güçte
bir politikacı olduğuna bugün inanabilir misiniz?
YUSUF ZİYA ORTAÇ
Portreler, S. 110-111