straconych szansach. Autor staje się smokiem pożerającym
własny ogon i stawia sobie pomnik, który stanąć nie powinien,
utrwala przewinienia swe i ochrania je przed zapomnieniem,
rzecz jasna mając pole do zmanipulowania rzeczywistości na swą
korzyść, albo w celu wyłuskania zeń kontrowersji. Kontrowersja,
groteska i absurd. Pisarz w świecie ludzi, pisarz – osobisty
protagonista i antagonista w jego własnej powieści zwanej
życiem i twórczością. Pisarz – wykrzyknik ulicy.^3 Pisarz – własna
swoja figura. Pisarz – inżynier duszy własnej i dusz cudzych.
Pisarz – dziennikarz, co ze sztuki dziennej soki wysysa.
— Przecież to jest historia życia, a nie śmierci – mruknął
Bitterböse.
— Musisz się jeszcze dużo nauczyć, by dostrzec w tym
przyczynę śmierci. O tym kiedyś sobie porozmawiamy.
— A jaka tu jest, niby, przyczyna?! Baba tworzyła literackie
pomniki dla nieodpowiednich osób, też mi coś.
— Przyczyna? Hubris.^4
Dusza K. Łęckiej została poddana jeszcze kilku testom,
jednak żaden z nich nie zaintrygował Bitterbösa tak, jak
odtwarzanie Sztuki Dusz. Ani test zabarwienia, ani test
automatycznych reakcji, nie mogły się mu równać i choć chodził
krok w krok za Markiem, notując to, co mu notować kazał – jedna
myśl oblepiła mu umysł, nie dopuszczając doń świeższych
3
Aluzja do wiersza pt. „Gmachy” autorstwa Juliana Przybosia , który zaczyna się słowami „Poeta,
wykrzy 4 knik ulicy!”
Hubris – (z gr. hybris ) pojęcie pochodzące ze starożytnej tragedii greckiej, oznaczające przesadną
pychę, arogancję lub zuchwałe przekroczenie granic wyznaczonych człowiekowi – zwłaszcza wobec
bogów, losu czy porządku moralnego. Uważane za grzech prowadzący do upadku bohatera. W ujęciu
współczesnym mówi się także o potrzebie hubrystycznej – wewnętrznym przymusie przekraczania
granic, ryzykowania upadku w imię samopotwierdzenia lub buntu.