zweterige, maar niet stinkende oksel van een man. Een ander hoofd hing in de
hare. Had ze deodorant gebruikt? Ze wist het niet meer. Als zij het had vergeten,
was ze niet de enige. Ze nam zich voor het nog te checken voordat ze naar
kantoor ging.
Ze deed haar ogen dicht en hield de adem in. Ze probeerde de werkelijkheid
waar ze zich nu in bevond uit haar gedachten te bannen. Ze dagdroomde over
buiten zijn, gewoon wat wandelen in het park van Highbury Fields of, nog beter,
in Hunter Valley, waar ze was opgegroeid.
Bij de volgende halte kwamen er nog wat mensen bij, waardoor iedereen nóg
dichter op elkaar werd gedrukt. Toen deed ze haar ogen weer open, om om zich
heen te kijken: de pakken en de secretaresses deden hun best ieder ander te
negeren, verdiept in hun belangrijke e-mails en het nieuws. Dicht tegen elkaar
aan geperst leken ze dieren in een kooi.
‘Toen kreeg ik het te pakken,’ zegt ze. ‘Wij werden geacht de beste en
slimste mensen van onze tijd te zijn, we zouden alles moeten hebben. Maar we
stonden in elkaars oksels, muurvast in een metalen koker die tientallen meters
onder de grond voortdenderde. We konden niet eens ademen. We leken net
gekooide dieren, maar als we werkelijk dieren waren geweest, had dit niet
gemogen. Dan zouden dierenrechtenactivisten protesteren. En toen besefte ik
gewoon ineens dat ik niet langer in die kooi kon blijven. Ik moest eruit. Ik moest
een scharrelleven leiden.
Op dat moment begon Cantwell haar vertrek te plannen. Een paar maanden
later zei ze haar carrière vaarwel en begon ze een ander leven, zo ver mogelijk
van haar gekooide-dieren-forensenbestaan. Ze reist nog steeds, maar niet
dagelijks als forens. In plaats daarvan verhuist ze om de paar maanden van haar
ene favoriete plekje in de wereld naar het andere, in Thailand, Italië, Australië en
Groot-Brittannië. Ze houdt er nog altijd van dingen te bezitten, maar heeft
minder dan eerst. ‘Ik verzamel geen materiële bezittingen, maar ga ze ook niet
uit de weg,’ zegt ze. ‘Ik houd van mooie dingen om me heen – dat kan een leuke
beleving zijn, een mooi landschap of een mooie jurk.’ Ze werkt nog steeds, maar
niet in een negen-tot-vijf-maandag-tot-vrijdagbaan die, met de smartphone en de
hoge eisen, veel meer aanvoelde als een negen-tot-vijf-maandag-totvrijdag-
celstraf. Nu is ze carrière- en levenscoach en bedenkt ze slimme ideeën voor
alledaagse mensen met echte problemen. Ze helpt anderen te vluchten naar dat
wat zij een scharrelleven noemt. Als ze in Londen is, reist ze nog steeds met de
metro. Maar niet in het spitsuur. Nooit.