en de levensstandaard, maar ook op hoe goed, gelukkig en tevreden zij waren
over het leven. Ze maakten zich, met andere woorden, niet alleen druk over de
hoeveelheid spullen, maar waren geïnteresseerd in de kwaliteit van leven.
Dus besloot Sarkozy dat hij een meetinstrument voor vooruitgang wilde
ontwerpen dat een beter, nauwkeuriger beeld gaf dan het bbp – een
meetinstrument dat geaccepteerd werd door de brede gemeenschap. Hij
verzamelde een team bekende intellectuelen om zich heen, zoals
gedragspsycholoog Daniel Kahneman, economen als Jean-Paul Fitoussi en
Joseph Stiglitz. Zij schreven een rapport en een boek over hun bevindingen:
Mismeasuring Our Lives: Why GDP Doesn’t Add Up (Onze levens foutief
meten: waarom het bbp niet meer werkt). En Sarkozy implementeerde hun
ideeën vrijwel ogenblikkelijk. In 2010 werd Frankrijk het eerste grote land dat
niet langer alleen de grootte en de stijging van de economie zou meten, maar ook
het welzijn van het volk. Het werd het eerste belangrijke land, zo je wilt, dat zich
niet alleen druk maakte over het materiële welzijn van het volk, maar zich ook
bezighield met hoe de mensen het leven ervoeren.
In het daarop volgende jaar, 2011, begon ook de Britse regering de bevolking
te vragen naar hun beleving van het leven. Andere landen volgen deze
voorbeelden: Duitsland, Australië, Canada en de VS ontwikkelen betere
manieren om welzijn en vooruitgang te meten. Twee Amerikaanse staten,
Maryland en Vermont, werken al met nieuwe manieren om vooruitgang te
meten.
De metingen van het welzijn zijn niet perfect, net zo min als die van het
nationaal inkomen dat waren toen die voor het eerst werden ingevoerd. Ze
worden ook niet wereldwijd geaccepteerd. Sommigen vragen zich af of het
überhaupt mogelijk is om geluk te meten. Anderen zeggen dat dat heel
eenvoudig is. ‘Je vraagt het gewoon aan mensen,’ stelt Bob Cummins. Hij denkt
dat je iemands stemming kunt achterhalen met een handjevol vragen. Door
bijvoorbeeld te vragen hoe tevreden mensen zijn met hun levensstandaard, hun
gezondheid, of ze het gevoel hebben dat ze deel uitmaken van een gemeenschap
en hoe veilig ze zich voelen.
Anderen maken zich zorgen over substitutie.^12 Dus als de regering vraagt
‘Hoe gelukkig ben je tegenwoordig met je leven?’ zijn de meeste mensen
waarschijnlijk geneigd die lastige vraag te vervangen door een gemakkelijkere,
zoals ‘Hoe voel ik me nu?’ Weer anderen maken zich zorgen dat er een verschil
is tussen degene die deze vragen beantwoordt, de ‘zich-herinnerende-persoon’,