Ontspullen

de opkomst van de social media kunnen bekijken? In sommige opzichten heeft
het ons dichter bij meer mensen gebracht. Maar in andere opzichten smeren we
onszelf dunner uit. Of denk aan de directe toegang tot internet. Dat is
ongetwijfeld een zegen omdat we kunnen vinden wat we willen wanneer we dat
willen, maar het werpt ook vragen op: gaan we kopje-onder in een overmaat aan
informatie? Ruïneert het ons vermogen ons te concentreren?

Als je de maatschappij van de afgelopen honderd jaar de revue laat passeren,
dan lijdt het geen twijfel dat er enorme veranderingen zijn geweest. Er is
bijvoorbeeld ongelooflijk veel vooruitgang geboekt in transport,
gezondheidszorg en materieel comfort. Die vooruitgang is deskundig gemeten,
grotendeels door het bbp. Maar wat we nu echt nodig hebben, is een nieuwe
maatstaf die de vooruitgang niet alleen weergeeft in economische termen, maar
die elke afwijking, stap opzij en sprong vooruit kan meten die onze maatschappij
maakt. Naast het meten van de materiële levensstandaard zouden we ook de
experiëntiële kwaliteit van leven moeten tellen. Het was opnieuw een Fransman
die in deze eeuw de ombuiging naar dát idee in gang heeft gezet.

Nicolas Sarkozy heeft   een probleem

Tegen het eind van 2007, minder dan een jaar nadat hij president was geworden,
had Nicolas Sarkozy een probleem: de financiële crash die overging in andere
tegenslagen, zoals overconsumptie, stagnerende lonen, ongelijkheid en stijgende
grondstofprijzen. Dit alles mondde al snel uit in de Grote Recessie. De daling
van het bbp was hem nauwelijks aan te rekenen. De hele wereld voelde de
effecten van deze catastrofe. Maar daar hadden de mensen die hem in het Élysée
hadden gezet – de Franse kiesgerechtigden die ook zouden besluiten of hij daar
na de volgende verkiezingen nog mocht blijven – geen boodschap aan. En hun

liefde voor hem werd snel minder. Zijn populariteit kelderde^10 van een
geweldige 65 procent juist na de verkiezingen van juli 2007 naar slechts 41
procent in februari 2008. Bij de nationaal gehouden gemeentelijke verkiezingen
de maand erop werd zijn partij weggevaagd.

Dát was het probleem    dat hem dwars   zat toen    hij door    de  enorme  zalen   van

het Élysée ijsbeerde^11 : hoe kon hij de steun van zijn mensen terugwinnen? Het
probleem was niet alleen het bbp, besloot hij. Het was – zo schreef hij later – dat
‘onze wereld, onze maatschappij en onze economie zijn veranderd, en de
meetinstrumenten er geen gelijke tred mee hebben gehouden’.

Sarkozy dacht   dat het Franse  volk    hem niet    alleen  zou beoordelen  op  het bbp