minimalisten uiteindelijk meer geïnteresseerd zijn in belevingen dan in spullen)
stabiliteit en groei brengen door minder goederen te kopen, maar de dingen díé
ze kopen kosten een hele hoop meer.
Dat is natuurlijk geweldig nieuws: voor het experiëntialisme, voor de
maatschappij, voor ons. Maar terwijl we de ene vraag beantwoorden – kun je
experiëntialist zijn en nog steeds van spullen houden? – rijst er een andere. Want
het is allemaal leuk en aardig dat een technologiemiljonair als Hill een gestript
leven leidt met veel minder maar wel veel betere spullen, maar hoe zit het met de
rest van de mensen? Hoe zit het met diegenen die geen $ 4000 kunnen neertellen
voor een zo-is-ie-er-zo-isie-weg-telescopische tafel? Kunnen wij ook
experiëntialisten zijn?
‘Zonder spullen geen beleving’Op een mooie, zonnige zondagochtend, jaren geleden, stond Sarah Howell op de
rand van een rots in de streek rondom Morialta Falls, net buiten Adelaide,
Australië. Ze trilde als een espenblaadje. Ja, ze droeg een veiligheidsharnas, en
dat was bevestigd aan een touw dat werd vastgehouden door een man die wist
wat hij deed. Er kon dus niets gebeuren. Maar toch, toen ze op die rand stond,
vlak voordat ze voor het eerst zou abseilen, kon ze niet anders dan zich afvragen
wat ze hier in hemelsnaam deed.
‘Ik ben niet zo’n sportieveling,’ zegt ze nu. ‘Ik houd van voedselmarkten,
nieuwe recepten uitproberen en menu’s uitproberen met koks. En ik ben gewend
aan het gevoel dat ik de baas ben! Toen ik boven op die klif stond, met mijn
voeten achteruit naar de rand schuifelde en over die rand naar beneden keek, was
ik als versteend. De adrenaline gierde door mijn lijf. Dit ging niet gebeuren. Ik
wilde gewoon niet achterstevoren van een klif af!’
Maar dit was tenminste wel een keer iets anders dan de gebruikelijke
afspraakjes die ze had. De meeste mannen die zich aangetrokken voelden tot
haar bleke huid, oranjerode haren – een Engelse schoonheid -, nodigden haar uit
voor een drankje of een etentje. Omdat ze zelf een restaurant had, leek dat toch
wat veel op werken. Toen een hanige dj genaamd Ben zei dat hij haar
zondagochtend zou komen halen en dat ze sportschoenen en gymkleding aan
moest trekken, dacht ze dat hij misschien anders was. En ze merkte al snel dat
dit klopte. Het leek alsof hij niet zo geïnteresseerd was in kleding. Hij droeg
altijd dezelfde beige broek en een soort surfshirt met een ananasprint erop. Hij
probeerde haar ook nooit te imponeren met geld. En in plaats van te praten over