sokkenlade gaan graven, haal dan eerst eens die van jezelf voor de geest. Is die
netjes? Op kleur gesorteerd? Puilt-ie uit? Liggen je sokken in paren bij elkaar?
Oké, ik zal niet langer dralen. Hier is mijn sokkenbekentenis: ik heb 29 paar
alledaagse sokken, plus het helderblauwe paar dat ik nu draag. Verder heb ik
twee paar sportsokken, voor die ene keer per jaar dat ik squash speel of ga
hardlopen. En ik heb een paar fietssokken. Nooit geweten dat die bestonden. Ik
kreeg ze van mijn stiefvader. Die is dol op fietsen. Ik heb drie paar
voetbalsokken, waaronder een paar met zoveel gaten erin dat ik ze nooit meer
draag. Die waren van mijn vader. Het zijn sentimentele sokken. Wist je dat die
bestaan? Ik heb ook drie paar sokken die niet in de la liggen: skisokken. Die
bewaar ik in een tas achter op de zolder. Dus ik heb 39 paar sokken. Ik zou meer
dan een maand vooruit kunnen zonder sokken te wassen. En ik maar denken dat
ik had opgeruimd. Wat zegt het opbiechten van deze telling over mij? Gewoon:
ik pas de regels toe die het best bij me passen. Twee sokken? Eén item.
Het is niet zo moeilijk om de draak te steken met het tellen van minimalisten,
en je begrijpt ook meteen waarom sommige mensen op hen neerkijken en
zeggen dat ze gewoon het ene statusspelletje hebben ingeruild voor een ander.
Daar kun je twee dingen op zeggen. Ten eerste is het uiten van status (en het
pronken met dat wat in de evolutionaire psychologie ‘fitnessmarkers’ wordt
genoemd) essentieel voor alle dieren, inclusief mensen. Om hun positie in de
sociale hiërarchie op te eisen en om te kunnen paren, schudden leeuwen hun
dikke, donkere manen uit. Paradijsvogels schudden met hun staartveren.
Brulapen brullen. Mensen dragen grote horloges en diamanten halskettingen en
hebben het nieuwste telefoontje of handtas – in de materialistische
consumptiemaatschappij tenminste.
Als nu al die andere diersoorten manieren hebben om elkaar te laten weten
wie ze zijn en hoe fit ze zijn, waarom zouden minimalisten dan niet óók een
manier hebben om status te uiten in hun opkomende cultuur? Daar komt bij dat
zij die getallen vaak gebruiken als een doel of ijkpunt. Vaak tellen ze ook alleen
maar aan het begin van hun avontuur om minder te bezitten.
Op die manier heeft tellen Courtney Carver uit Utah bijvoorbeeld geholpen.
Zij ging altijd graag skiën, fietste veel, was een succesvol zakenvrouw en een
fanatiek shopper. Elke keer dat ze de stad uit ging, kocht ze bijvoorbeeld een
nieuwe zonnebril. Toen ze een paar jaar geleden merkte dat al haar energie was
verdwenen en gediagnosticeerd werd met multiple sclerose, weet ze dat aan haar
materialistische manier van leven. ‘Dat was de manier waarop mijn lichaam mijn