zwaaiden. De kinderen zwaaiden. De honden blaften. Het was me nogal een
afscheid. Ik zag ze de parkeerplaats afrijden, over de oprijlaan de weg op en we
zwaaiden totdat ze weg waren. Toen ging ik naar boven, ik nam een biertje en
ging zitten op die grote, leren fauteuil, in het donker.’
Het daarop volgende jaar toerden Aimée LeVally en Harris, de kinderen en
de honden door het land. Ze bezochten 26 staten. Ze waren bij het afstuderen van
Aimées zus in Wisconsin. Ze bezochten een festival, de Rainbow Gathering in
Wyoming. Ten slotte kwamen ze terecht aan de rand van de berggemeenschap
Taos in New Mexico. ‘De eerste avond bleven we boven op een berg,’ is
LeVally’s verhaal. ‘We zagen de zon ondergaan en de Sangre de Cristo-bergen
scharlakenrood kleuren, en toen zagen we de Melkweg.’
Toen LeVally de volgende ochtend wakker werd, wist ze dat ze de plaats had
gevonden waar ze wilde wonen. Ze trokken eropuit en vonden het huis waar ze
nu in wonen. Het is een berghut, ruim driehonderd meter boven de kern van
Taos, tien minuten rijden. Het staat in een bos van 120 hectare – ideaal voor
Harris om hout te hakken voor hun vuur, voor de kinderen om te spelen, voor de
geiten om te grazen, voor de honden om wat rond te zwerven en voor allemaal
om zoveel aardappelen, tomaten, kikkererwten, zwarte bonen, sperziebonen en
jalapeños te verbouwen als ze maar kunnen. In termen van leefstijl kan het niet
verder afwijken van hun oude huis en leven. ‘Daarginds is alles zo
voorgekauwd,’ vindt LeVally. ‘Je staat ’s ochtends op, gaat naar je werk en komt
thuis. Als je geluk hebt en het verkeer meezit, heb je een paar uurtjes voor de
kinderen. De volgende dag doe je precies hetzelfde. Dat doe je vijf dagen per
week en dan heb je twee dagen om uit te gaan en het geld uit te geven dat je hebt
verdiend. En de grootste beloning voor dat alles is een vakantie, eens per jaar.
Dan kun je spullen kopen. En dat is het dan. Dat is het leven. Veel mensen zien
daar geen probleem in. Maar sommigen zijn er niet gelukkig mee. Ik
bijvoorbeeld. Ik denk niet dat ik nu nog zou weten hoe ik op die manier kon
leven. Alles hier... álles is zoveel intenser. Alles voelt zo echt, zoveel meer de
moeite waard, vrijer, meer bevredigend.’
En LeVally’s fibromyalgie? De angst dat die terugkomt raakt ze nooit kwijt,
maar ze heeft geen symptomen meer. Ze zit niet langer hele dagen ineengedoken
op de bank, terwijl ze vanbinnen huilt. Ze is veel te druk met de kinderen, de
jonge geitjes, de groenten en haar leven buiten de dwangbuis van de moderne
wereld.