które można realizować bezkosztowo
i podkreślacie ich kluczową rolę
w inicjowaniu zmian. Wskazujecie zarazem,
że te zmiany są częścią większej całości.
Osadzacie je w gęstej sieci innych działań,
organizując ją wokół przekonania o
konieczności zmiany całego paradygmatu
produkcji sztuki i wprowadzenia
nowych sposobów myślenia o działaniu
instytucji. Jako elementy ekologizacji
wskazujecie: postulat feminizacji, troskę
o prawa pracownicze, czy rewizję potocznych
przekonań dotyczących produktywności.
Można powiedzieć, że proponujecie
działanie od dołu, a myślenie od góry.
Pokazujecie komplementarność tej sieci,
związki pomiędzy wszystkimi jej aspektami.
Jak wyglądała praca nad przewodnikiem, w
jaki sposób go budowałyście i wiązałyście ze
sobą tak zróżnicowane wątki?
Joanna Nuckowska:
To była bardzo długa praca.
Maria Wilska:
Dłuższa, niż się spodziewałyśmy.
Joanna Nuckowska:
Kluczowe było to, że dysponowałyśmy
zróżnicowanymi perspektywami. Każda
z nas wniosła do przewodnika swoje
praktyki i doświadczenia, zwracała uwagę
na nieco inne aspekty omawianych
obszarów. Także dlatego wypracowywanie
odpowiedniej formuły trwało długo.
W sierpniu miałyśmy pierwsze warsztaty,
na których zaczęłyśmy rozmawiać
o tym, jakie pola nas interesują i co powinno
znaleźć się w przewodniku. Potem miałyśmy
cotygodniowe spotkania, podczas których
omawiałyśmy punkt po punkcie, jak ma
wyglądać strona. Ja reprezentuję pion
bardziej administracyjny, więc dbałam o
uwzględnienie tej perspektywy. Dziewczyny,
które są kuratorkami, dbały o uwzględnienie
perspektywy artystycznej itd. Dzięki temu
efekt końcowy jest tak kompleksowy –
zarówno w obrębie instytucji, jak i pola kultury
mamy zupełnie różne punkty widzenia
i obszary działania.
Maria Wilska:
Chciałyśmy stworzyć praktyczny
przewodnik, który wychodziłby od działania
i był użyteczny dla każdego. Dlatego istotne
było dla mnie wyjście od pytania o to, kim
będzie użytkownik naszej strony. Zależało
nam, aby była przystępna. Jeśli chcemy, aby
z przewodnika mógł skorzystać zarówno
kurator_ka, artysta_ka, osoba z działu
administracji czy techniki, osoba świadoma
ekologicznie, jak i osoba mająca małą
wiedzę na temat kryzysu klimatycznego, to
sposób, w jaki prezentujemy i przekazujemy
treść, musi uwzględniać użytkowników_czki
o bardzo różnych doświadczeniu i progu
wejścia.Magdalena Komornicka:
Jako grupa mamy obszerną wiedzę
praktyczną dotyczącą tego, jak działa
instytucja kultury. Wspólnie wyróżniłyśmy
obszary, w których można działać.
Założyłyśmy, że motywacje do wdrażania
zmian są w dużym zespole różne
i mogą pojawić się w różnych działach.
W jednej instytucji weźmie się za to ktoś
z działu komunikacji, w innej będzie to
kurator_ka czy pracownik_czka działu
administracji. Zmiana zaczynająca się
w jednym miejscu może wpłynąć także
na działanie innych obszarów. Dlatego
zależało nam na tym, by pokazać je
jako połączone ze sobą. W przewodniku
odsyłamy czytelnika_czkę do obszaru,
pokazując, że można wprowadzać
zmiany w kilku krokach, od najprostszych
rzeczy do najbardziej skomplikowanych,
w każdym z tych obszarów, nie tracąc
z oczu perspektywy całościowej instytucji
czy zespołu.Joanna Nuckowska:
Zależało nam także, aby wyraźnie wskazać
pierwszy etap, który można zrealizować
bezkosztowo. Chciałyśmy pokazać, że nie
jest trudno zacząć działać.Magdalena Komornicka:
Właśnie! To jeden z mitów, które