LLavijRòi so’ i facce ra ggente.
Ra nnanze
so chine re llavij,
sé préscené cchiù lore ca tu
pé na furtuna ca t’é capétata,
sepure pe scànge.
S’allárgane e tu cu lu core
t’abbuotte cumm’a nu ruospe.
Ra ddurètete nun puoie sapé cchi dicene,
te tagliane c’a forbece r’ammìria,
ca pertosa sette mura.
E a nonna repetìa:
“Nun te fa veré nemméne addò cache,
ca pote cchiù ammìria
r’i sckuppettate.”
E avòglia a rice, pòccke,
i pigliataruòcchie cu a Croce
‘nfronte. Nun cäe fai niente
contra a forza r’i parole,
ca mo’ te àuzene nda na néglia r’ore
e mo’ te smerdèiene nda li zànghe.
da Poeti di Basilicata, 1993