kurtaramamıştır. Yahya Kemal'i imparator
ozanlığına özendiren, içli Hâşim'i de bu
küçük heveslerin tutsağı ederek, Fransız
sembolizmini Acem-Arap kelimelerinin
karmasına düşüren hep bu toplum düzenini
dışarıda aramanın düşünürlük yönleridir.
Bu "ulu düşünürlük" o çağ ozanlarını,
toplumun içdüzenini aramak ve onarmaktan
böylece alıkoyuyordu. Ozanlığın çok daha
sade, ama çok daha derin olan işi, Hâmit ile
Akif de bilmeden. Fikret ile Hâşim ve
Yahya'da bilerek bir yana bırakılmış gibidir.
Bugün, her biri kendi konusu içinde birer
bilgi bölümü olan sosyal, politik işler, parti,
dernek ve kurumların tüzük ve
programlarında düşünülüp inceleniyor. Oysa
dün, tüm bu konular, her türlü kitabın
basmakalıp konu yemi olmaktaydı.
Uyarıcı eğitimi, parti, kurum ve derneklerin
yapması toplumda bir dış düzenin kurulduğu
anlamına gelir. İçin telkin ile incelenecek
derinliğini ise sanat başaracaktır. Şiiri,
müziği, resmi soyut anlamda uzlaştırarak
202