Χρήστος Τσουκάληςαυτό, ο άνθρωπος δεν έχει μόνο ανάγκη την τροφή, είναι
και τόσα άλλα, μα οι καιροί ήταν δύσκολοι. Κατοχή, εμφύ-
λιος, ψυχρός πόλεμος και πληγές που έπρεπε να γιατρευ-
τούν, μετά από τόσο αίμα που χύθηκε όλα εκείνα τα χρό-
νια.
Και τι αίμα; Αίμα αδερφικό, αδερφή σκότωνε αδερφή, α-
δερφός σκότωνε αδερφό, φίλος σκότωνε φίλους, δύσκολο να
επιβιώσεις δεν ήξερες από που να φυλαχτείς, πίσω από
κάθε γωνία κρύβονταν ο θάνατος. Δεν του άρεσε κάποιου η
φάτσα σου ήταν αρκετό να σε βρούνε με μια σφαίρα στο
κεφάλι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων να γλίτωνες με
μαυρισμένο κορμί από το πολύ ξύλο.
Ήταν σα να ζούσες ανάμεσα σε μέγγενη, από τη μια οι α-
ριστεροί και από την άλλη οι δεξιοί. Μα το χειρότερο ήταν
οι παραστρατιωτικές οργανώσεις οι λεγόμενοι ΜΑΥ ( Μονά-
δες Ασφαλείας Υπαίθρου) όπου δρούσαν ανεξέλεγκτα και
με την ασυδοσία που είχαν κάνανε και πλιάτσικο.
Ο φόβος ήταν παντού απλωμένος σαν σκιά, ούτε μέσα στο
σπίτι σου δεν ήσουν σίγουρος, ξεκινούσες για το μεροκάμα-
το και δεν ήξερες αν θα γύριζες, αυτό γινότανε περισσότερο
στα χωριά, γι’ αυτό και ο κόσμος κατέβαινε στις πόλεις
όπου εκεί υπήρχε λιγότερος κίνδυνος. Ήταν ένας σοβαρός
λόγος που ευνοούσε εκείνον τον καιρό την αστυφιλία.
Ήρθε στο νου του η εικόνα ενός ξυλοδαρμού δυο αδερφών
μέχρι θανάτου στη μέση της πλατείας, αφήνοντας πίσω ο
ένας γυναίκα και τρία παιδιά και ο άλλος γυναίκα με δυο
παιδιά στο έλεος της πείνας και της δυστυχίας που δέσποζε
παντού.
Κούνησε το κεφάλι του με κάποια θλίψη και αναρωτήθη-
κε: Τι τραβούσε ο κόσμος μέσα σ’ αυτή την θύελλα, σ’ αυτό
το σκοτάδι, στην αβεβαιότητα του αύριο. Πόσοι έχασαν τη